Achtenvijftigste verhaaltje 28 februari 2024
Het is alweer zo'n 6 weken geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven. Niet dat er in deze periode niets interessants is geweest, maar ik ben erg druk geweest met andere dingen. We hebben onze platencollectie ondergebracht in een nieuwe kast, en ik heb wat energie gestoken in het Catalogiseren van mijn elpees. Verder ben ik nog al druk geweest met mijn fotoclubs, met name met een themagroep straatfotografie van Beeldhoek.
Zo, dat waren dan de excuses.
Nu hadden we besloten om nog eens naar een wat grotere stad te gaan. Dat zou voor mijn echtgenote de gelegenheid zijn om te winkelen, en voor mij om iets aan mijn zo geliefde straatfotografie te doen. Onze keuze was al snel gevallen op Venlo, een leuke stad om te winkelen en te fotograferen. Tevens wisten wij dat het op woensdag meestal niet zo gruwelijk druk zou wezen. Het was een goede gok want in de ochtenduren was het stil en was het zelfs mogelijk om in de winkels gewoon Nederlands te praten.
In de parkeergarage had ik meteen de gelegenheid om een fotootje te maken van het trappenhuis. Hierna zijn we de winkelstraat ingegaan en heeft mijn vrouw naar hartelust kunnen winkelen. Ik genoot inmiddels van wat er om me heen te zien was. Omdat zich halverwege de wandeling de noodzaak to een sanitaire stop aandiende zijn we op een, enigszins verwarmd, terrasje neergestreken. Na twee heerlijke chocoladedrankjes met slagroom, en na de zich steeds meer manifesterende sanitaire stop, hebben we onze weg vervolgd. In en om het mooie etablissement heb ik nog wat plaatjes geschoten.
We hebben ook nog even een bezoek gebracht aan een aldaar gevestigde bekende fotozaak (Foto-Kino Linders). Hoewel we geen koopplannen hadden zijn we daar allerhartelijkst ontvangen, hebben we heerlijk gepraat over de fotografie, en kregen we op de koop toe nog een mooi fototijdschrift mee.
Teruglopend richting parkeergarage hebben we nog snel een heerlijk patatje-met gegeten, en zijn vervolgens huiswaarts gegaan. Voor ons beiden was dit een fijne dag, en voor mij bleven er nog een twintigtal mooie straatfoto's.
Op naar het volgende avontuur.
Negenenvijftigste verhaaltje 1 maart 2024
De ochtend van de eerste meteorologische lentedag zag er veelbelovend uit. De zon scheen uitbundig en de o zo vaak aanwezige regen schitterde deze dag door afwezigheid. De ochtend hadden wij gebruikt voor een familiebezoekje en plannen voor de namiddag hadden we nog niet.
Edoch, de middag startte met binnendringende bewolking welke steeds dikker werd. Weg was de zon en weg was de animo om het buitenleven op te zoeken. Rond half drie besloten we om een bakkie te gaan doen bij Hotel Centraal. Het was er niet druk zodat wij ons gebruikelijke plaatsje in de serre konden innemen. Na was gekeuvel met bekenden, en na ons tweede bakkie, besloten we om maar weer eens huiswaarts te gaan.
En toen zag ik hem komen. Een oudere heer naderde het etablissement. Hij liep enigszins krom en had zichtbaar moeite met lopen. Zeer opvallend was zijn hoofdtooi. Een prachtige beige cowboyhoed gaf zijn gelaat een aparte uitstraling. Toen de man binnen kwam complimenteerde ik hem met zijn prachtige hoed. Meteen, duidelijk verlegen om een praatje, vertelde de man dat hij deze hoed uit Canada had meegebracht. Ondanks het feit dat wij al afgerekend hadden nodigde ik hem uit om nog even bij ons te komen zitten. Deze uitnodiging nam hij graag aan. De man was 86 jaar oud en kwam oorspronkelijk uit Voorburg. Vier jaar geleden was zijn vrouw overleden. Zij was een van de eerste slachtoffers van Covid-19. Trots toonde de man op zijn telefoon de prachtige bos bloemen welke hij zojuist op haar plekje bij de natuurbegraafplaats had neergelegd. Zijn trillende handen en lippen lieten duidelijk zijn emotie zien.
"ik moet U nog iets laten zien", sprak de man. Trots toonde hij een foto van een ambulance. Nog trotser vertelde hij dat hij, in een uitgebreid kleurenonderzoek, de gele kleur van onze ambulances had gecreëerd.Alle honderden ambulances kwamen, wat kleurstelling betreft, uit zijn koker.
Het was erg aangenaam om deze heer te horen praten, en hij vond het ook zichtbaar prettig om in ons een luisterend oor te treffen. Helaas moesten wij het gesprek gaan beëindigen want nieuwe gasten stonden al te wachten.
Zo zie je dat vooral de wat oudere mens graag zijn levensverhaal wil vertellen tegen degene die daar voor open staat. Oh ja, ik vergat nog te zeggen dat de fotootjes voor hem geen probleem waren.
Zestigste verhaaltje 6 maart 2024
Deze woensdag beloofde weer een alleraardigste vroege-lente-dag te worden. De zon scheen uitbundig en dan krijgen wij al snel de nijging om naar buiten te gaan.
In de ochtenduren zijn we naar Uden getogen. Uden is een wat grotere plaats waar mijn echtgenote graag wil winkelen. Nagenoeg alle grotere kledingconcerns hebben daar een vestiging, terwijl er ook de wat kleinere boetiekjes te vinden zijn. Fotografisch stelt het centrum van Uden niet zoveel voor, maar voor een keertje vind ik dat ook niet erg.
Na thuiskomst hebben we besloten om, gezien de redelijk oplopende temperatuur, even onze scooter van stal te halen om in Asten een lekker ijsje te gaan eten. Halverwege de rit naar Asten zag ik in een zijweggetje een witte auto stil staan met draaiende motor. In tegenstelling tot de witte uitvoering van de auto waren de motorkap en beide zijspiegels uitgevoerd in een fel kleurenpatroon. Ik herkende hierin meteen de Palestijnse vlag. Mijn nieuwsgierigheid vertelde me dat ik hiervan het mijne moest weten, en ik heb dus mijn scooter brutaalweg stilgezet naast deze auto.
Binnen in de auto ontwaarde ik een jonge dame. Gebarend vroeg ik haar of ze het raampje open wilde draaien. Zo kon ik haar vragen of de kleuren en patronen iets betekenden, waarna zij bevestigde wat ik al had vermoed. Ik vroeg haar of ik een foto mocht maken, en dat was helemaal geen probleem. Hierna stapte de dame uit, met in haar hand een grote rode sticker met daarop het woord GENOCIDE. Uiteraard kende ik de betekenis van dit woord. Vervolgens ging de dame naar het aldaar aanwezige stopbord en plakte heel secuur haar sticker onder het woord STOP. Meteen begrepen we wat daar gebeurde.
Uiteraard vond ik dit voorval de moeite waard om er mijn zestigste verhaaltje aan te wijden.
Eenenzestigste verhaaltje 1 april 2024 (tweede paasdag).
Bij het opstaan op deze tweede paasdag oogde het weer somber en druilerig. Ondanks deze somberte hebben wij toch gezocht naar wat vertier in de buitenlucht. Mijn echtgenote wees mij er op dat Deurne, op deze paas-ochtend, zoals ze dat elk jaar deden, de bijeenkomst van oldtimers voor hun jaarlijkse Paastocht faciliteerde. Voor ons leek dat wederom een mooie gelegenheid om daar eens wat rond te kijken en te zoeken naar fotografisch interessante dingen.
Rond kwart over tien zijn we naar Deurne getogen. Bij aankomst viel het ons direct op dat het nog niet zo druk was op het marktplein. Op dat moment waren slechts een viertal boliden doende om hun plaatsje van vertrek veilig te stellen. Edoch, direct na het bezichtigen van de vier parkeerders begon er beweging te komen in de toestroom van oldtimers. De ene na de andere oude wagen zocht zijn plaats op het plein, geholpen door de aldaar aanwezige verkeersregelaars. Nog voor half twaalf stond het hele plein en een gedeelte van de omringende straten vol met al dan niet bejaard schoon op vier wielen. Hele dikke achtcilinder-amerikanen stonden gebroederlijk naast knalrode Fiatjes 500.
Deze oldtimers zijn dus eigendom van een speciaal soort liefhebbers. Zij leven hobby-matig voor hun bejaarde vierwielers. Sommigen onder hun passen zelfs hun kleding, en een enkeling zelfs zijn uiterlijk aan aan hun zo geliefde speeltjes. Na het parkeren zag je dat de berijders van dit moois gezellig bij elkaar kwamen om samen uitgebreid over hun hobby te praten c.q. te discussiëren. Rond half twaalf was het een gezellig kwetterende verzameling auto-fanaten.
Zo snel als de horde gekomen was, zo snel maakten ze ook weer aanstalten om het plein te verlaten en aan hun toertocht van circa 110 kilometer te beginnen. Klokslag 12 uur was het plein weer leeg, en was daar weer "business as usual".
Wij zijn dan ook weer huiswaarts gegaan met een tevreden glimlach op ons gezicht en een camera vol herinneringen aan deze leuke ochtend.
Tweeënzestigste verhaaltje 13 april 2024
Voor ons zaterdag-bezoekje aan de Helmondse markt hadden wij onze auto geparkeerd aan het Beugelsplein. Van hieruit gingen we ieder ons weegs. Mijn echtgenote door de Kerkstraat en ik via de Noord Koninginnenwal naar de Ameidestraat.
Lopende door de Ameidestraat viel mijn oog direct op een enorme Harley Davidson. Deze gigantische brok chroom en leer behoorde blijkbaar aan een persoon welke zich in de aldaar gevestigde hakkenbar bevond. Binnenkijkend in deze zaak zag ik hem inderdaad staan. Hij was groot, fors, en gekleed in bluejeans en een mouwloze zwart leaderjaceket. Op de rugzijde van dit jack stonden in grote opvallende letters de woorden "Jezus" en "original". Ik hoorde de man praten tegen de schoenmaker en ik wist het direct. Vanaf de straat riep ik "he hallo Stief van Bokhoven !!", en ja dat was helemaal juist.
Ik ben al een tijd bekend met deze man. Stief is, wat wij Brabanders noemen, een "rare vogel". Door anderen was mij al eerder vertelde dat Stief in het recente verleden problemen heeft gehad met het verkopen van soft drugs, zelfs aan minderjarigen. Pas een paar jaar geleden is hij ook in mijn vizier gekomen. Hij kwam toen in de publiciteit omdat hij, samen met nog enkele andere demonstranten, laten we zeggen, op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Deze groep demonstranten kwam naar de Somerense kermis op een matinee-middag, om hier hun misnoegen te uiten over de op handen zijnde covid-19 maatregelen. Enkele, al dan niet heftig beschonken Somerenaren, hebben toen op niet miskenbare wijze, laten merken dat ze niet zaten te wachten op hun komst. Lichtelijk gehavend hebben de demonstranten toen wijselijk het hazenpad gekozen. Ook Stief is toen niet ongeschonden uit het strijdperk tevoorschijn gekomen. Op Facebook heeft hij toen zijn praatjes gehouden over dit gebeuren.
Stief woonde in Mierlo Hout (Helmond). De laatste jaren bestierde hij daar een soort tempel welke hij de "ambassade van God" noemde. Stief was nu helemaal "In to Jezus". Hij was toen ook erg actief op Facebook en ook Youtube werd ruiterlijk geïnjecteerd met zijn preekjes.
En nu stond hij bij de hakkenbar. Daar vertelde hij dat zijn "Ambassade van God" in Mierlo Hout werd afgebroken. Nu ging hij onderweg naar Portugal waar hij het plan had opgevat om daar ook weer een tempel, een "Ambassade van God" te bouwen.
Ik heb me nog net niet door hem laten zegenen.
Drieënzestigste verhaaltje 9 mei 2024
Op deze zeer zonnige ochtend van Hemelvaartsdag zijn we naar Aarle-Rixtel getogen. Jaarlijks word daar op deze christelijke feestdag een grote jaarmarkt georganiseerd. Volgens mijn computer opende deze markt om 10 uur, dus zorgden we dat we op tijd daar waren. Het moest er al erg druk zijn want een vrije parkeerplaats was erg moeilijk te vinden.
Voordat we in de hoofdstraat aankwamen hebben we samen afgesproken dat we een beetje zouden bekijken hoever we konden komen. Dit komt hoofdzakelijk doordat mijn benen het bijna nooit meer eens zijn met wat mijn hersenen nog willen. Mocht ik dus teveel last krijgen spraken we af dat er een rustpauze zou worden ingelast.
Hoewel het al druk, en warm, was op de markt was er nog ruimte genoeg om redelijk relaxed te wandelen en alle fraais te bekijken. Ook mijn camera had er blijkbaar zin in want hij bungelde vrolijk tegen mijn veel te dik buikje. Een eindje onderweg ontwaarden we een viertal dames gezeten aan een grote tafel vlak voor de kerk. Even een praatje maken, en uiteraard een fotootje behoort dan tot mijn strategie en routine.
Ergens halverwege de grote markt begonnen mijn benen dusdanig te protesteren dat doorlopen geen optie meer was. Een rustpauze met een heerlijk verkoelend drankje was een perfecte remedie. Een kwartiertje later hebben we dan onze weg vervolgd. Een paar sfeerfotootjes verder kwam het benen-protest bij mij weer terug. Mijn echtgenote heeft toen het laatste gedeelte van de markt voor haar rekening genomen, terwijl ik bij een jonger echtpaar op een terrasje mocht aanschuiven.
Daar zittend genoot ik van de rust, de lekkere koude versnapering en het gemêleerde publiek dat aan mij voorbij trok. Een man, van boven tot onder bedekt met tattoos nam plaats aan een tafeltje tegenover mij. Erg opvallend aan hem waren twee gigantisch metalen ringen welke onderdeel uitmaakten van zijn oren op de manier zoals vroeger bepaalde Afrikaanse stammen dat deden. Na he m gecomplimenteerd te hebben met zijn ringen en tattoos was een mooi portretje geen probleem.
Toen mijn echtgenote weer in mijn vizier kwam zag ik ook een groepje ruige kerels gekleed in lederen jacks voorzien van opvallende ruige teksten en symbolen. Het type kerels verraadde al snel dat het een bikers-groep was. Na toch wel een kleine aarzeling heb ik deze mannen aangesproken. Ze vertelden honderduit over hun jonge bikers-groep. Uiteraard wilden ze best op de foto. Ik zal een poging doen om de foto's op hun facebook-account te plaatsen.
Met erg vermoeide benen, maar met een dikke glimlach hebben we ons huiswaarts begeven. Een leuk aantal foto's kan ik weer aan mijn collectie toevoegen, en aan mijn Blog dit verhaaltje.
Vierenzestigste verhaaltje 30 mei 2024.
Op onze vele toertjes met de auto of de scooter is ons de laatste tijd iets opgevallen. Dankzij de vele en langdurige neerslag van de laatste maanden lijkt de bodem langzamerhand wel heel erg verzadigd. We zien ondergelopen weilanden en zelfs de fietspaden zijn hier en daar onder water komen staan. Ook verdwijnen de ontstane waterplassen niet of nauwelijks meer, en dreigen voor de zoveelste keer onze kleine riviertjes te overstromen.
Wel heeft deze enorme hoeveelheid water er voor gezorgd dat het groeiproces van planten, grassen, onkruid etc enorm is geactiveerd, met een explosie van groen tot gevolg. Rijdend tussen de dorpen hier in de buurt doet je soms denken dat je in een moeras bent beland. Het is al met al wel schitterend om te zien.
Deze ochtend, rijdend tussen Someren en Helmond heb ik mijn ogen eens rustig de kost gegeven. Ik zag dat bermen, vluchtheuvels, rotondes rijkelijk begroeid waren. Tussen elk spleetje kwamen onkruidplantjes te voorschijn. Rijdend over de autoweg zag ik dat de bermen zo hoog begroeid waren dat de naastliggende fietspaden volledig onzichtbaar waren. Ik kan me voorstellen dat er nu niet gesnoeid word omdat dat een beetje vechten tegen de bierkaai is.
Daar rijdend herinnerde ik me een publicatie van een paar geleerden. Enkele jaartjes geleden opperden ze de stelling dat, mocht de mensheid om welke reden dan ook van de aardbol verdwijnen, het best mogelijk zou wezen dat na zo'n 200 jaar alle sporen van de mens en zijn creaties zouden zijn verdwenen. De natuur zou alles verzwolgen en verpulverd hebben. Kijkend naar alles om me heen dacht ik dat dit hypothetisch geval best eens een realistische grond zou kunnen hebben.
Daarom ben ik deze middag even op pad gegaan om saaie foto's te maken van het enorme groen om me heen.
Vijfenzestigste verhaaltje 19 mei 2024
Op deze zonnige eerste pinksterdag zijn wij, zoals dat langzamerhand traditie is geworden, naar de Boerenmert in Brouwhuis gegaan. Voor deze Helmondse wijk is dit de belangrijkste jaarlijkse happening geworden waar vele duizenden bezoekers gaarne mogen vertoeven. Ook voor ons is het een uitje waar we beiden echt zin in hebben, en waar ik mijn fotografie-hobby naar hartelust kan uitoefenen.
Het zonnetje deed zijn uiterste best, en de kraampjes en uitstallingen stonden er fris en fruitig bij. Wij beiden willen niks missen van deze markt. Gezien mijn leeftijd en lichamelijke conditie is echter een of twee tussentijdse ruststops geen overbodige luxe. Ik mag uiteraard ook graag een praatje maken met de standhouders, hetgeen uiteraard ook vaak resulteert in een mooie foto.
Na een half uurtje zag ik, op enige afstand, weer een scootmobiel met daarop een complete disco-installatie rijden. De diskjockey op deze rijdende discoteek herkende ik meteen en dat was voor ons beiden een aangename verrassing. Zijn naam is Milko Steijvers. Ik ken hem al lang. De man is jarenlang de directeur en het gezicht van circus Renz geweest. Circus Renz was een groot Nederlands circus dat miljoenen kinderen en volwassenen vermaakt heeft met hun prachtige voorstellingen.
Op een gegeven moment is Milko uit mijn gezichtsveld verdwenen. Tijdens de Covid-19-pandemie kwam hij echter weer boven drijven. Hij werd door de gemeente Helmond ingehuurd om op de weekmarkt de mensen te vermaken met zijn optredens en tevens, rijdend over de markt, de bezoekers en standhouders bewust te maken van de anderhalve-meter-regel. Vele maanden lang heeft hij dat met verve en onvermoeibaar gedaan.
En nu troffen wij hem dus weer op deze Boerenmert. Ook hier reed hij weer rond, draaide zijn muziekjes, maakte zijn praatjes, en voegde heel veel extra gezelligheid toe aan dit pinkster-gebeuren. Hem begroetend herkende hij mij en natuurlijk mijn onafscheidelijke camera. Een kort praatje en een paar fotootjes van deze grote, kleine man was vanzelfsprekend.
Milko we hebben, evenals in andere jaren, weer ontzettend van je genoten.
Zesenzestigste verhaaltje 23 juli 2024.
Het is inmiddels ruim twee maanden geleden dat ik mijn laatste verhaaltje schreef, dus word het nu tijd om de pen weer eens ter hand te nemen. Het is niet zo dat er in die lange tijd niks is gebeurd, in tegendeel. Er is ons iets overkomen dat deze schrijfvertraging heeft veroorzaakt en zorgt dat we nog steeds in de zorgen zitten.
Laat me eens even omschrijven wat ons op 28 juni jongstleden is overkomen. Het was een mooie, zonnige dag en we hadden besloten om een enorm lekker groot ijsje te gaan eten in de Willem III hoeve in Griendtsveen. We hebben erg genoten van hun overheerlijke ijscreaties.
Wegens vele wegwerkzaamheden aldaar leek het ons verstandig om via Neerkant terug naar huis te rijden. Rustig rijdend op de niet al te brede weg kwam ons in een flauwe bocht een kleine zwarte auto tegemoet. Zijn snelheid was dusdanig hoog dat hij de bocht veel te ruim nam, en daardoor ons raakte. Hierdoor werd mijn vrouw geschept, vloog van de scooter en landde op het asfalt. De chaos was compleet, mijn meiske kermde en bloedde hevig. Ik wil niet uitweiden over de details, maar de paniek was er. Druk gebarend ben ik voor mijn vrouw gaan staan om het tegemoetkomende verkeer te doen stoppen. Gelukkig kwam uit de eerst-stoppende auto een jongere dame, die doortastend handelde. "ik regel alles", zij ze. Zij heeft via 112 de ambulance en politie opgeroepen. Ik heb nog kans gezien om onze kinderen te bellen. Onze dochter heeft kans gezien om snel ter plekke te zijn.
Toen de ambulance arriveerde zijn ze direct in actie gekomen. Zij zorgden tevens voor wat rust. Toos werd gestabiliseerd en op ons verzoek vervoerd naar de spoedhulp van het st, Anna ziekenhuis in Geldrop. Ik ben meegereden en onze dochter en kleinzoon zijn nagekomen. De doortastende dame heeft op de politie gewacht.
Onderzoeken op de spoedhulp dat mijn vrouw een gebroken enkel heeft en gekneusde ribben. De gebroken enkel (later bleken er 2 breuken te zijn) werd voorzien van spalk-gips. Haar schaafwonden in gezicht, op handen en knieën werden verbonden. De gekneusde ribben zijn langdurig erg pijnlijk en eigenlijk onbehandelbaar. Hopelijk krijgt ze komende week loopgips zodat er waarschijnlijk wat meer mobiliteit kan komen.
Deze ochtend heb ik onze zeer geliefde scooter verkocht. Toen de koper met zijn nieuwe aanwinst weg reed heb ik wederom een traantje moeten laten. In negen jaar hebben wij, grotendeels samen, 65000 kilometer met onze scooters gereden. Het was onze lust en ons leven om samen, gewapend met een camera, langs s'heren wegen te rijden en te genieten van alles wat er in ons prachtige Brabant te zien is. Maar uiteindelijk komt helaas aan alles een eind.
Zevenenzestigste verhaaltje 25 augustus 2024
Ook na mijn zesenzestigste verhaaltje is er weer heel veel gebeurd. Eigenlijk is er teveel gebeurd om een vervolgverhaal te schrijven. Dus hebben we maar besloten om, in ieder geval voor deze prachtige zondagochtend, de treurnis achter ons te laten en ons volledig te richten op herstel voor mijn vrouw. We hebben dus de stoute schoenen aangetrokken en zijn, gewapend met een heuse rollator voor mijn echtgenote, naar een mooi parkje in Asten getogen. Daar rondwandelen zou misschien een positieve bijdrage aan haar mobiliteit kunnen zijn, en voor mij een gelegenheid om, sinds lange tijd, weer eens serieus de camera ter hand te nemen.
Het was prachtig weer en het parkje lag er overdadig groen bij. Dit parkje heeft verharde paden zodat het lopen met de rollator goed te doen was. Wandelend, keuvelend, fotograferend en bovenal genietend hebben we daar ons rondje gemaakt. Een bankje nabij de eendenvijver bood een goede gelegenheid om haar vermoeide benen even wat rust te gunnen. Een dame welke daar zat te puzzelen had geen bezwaar om de bank te delen met mijn vrouw en was best in voor een vrouw-tot-vrouw gesprekje.
Op de terugweg naar Someren besloten we om nog even een lekker bakje te gaan doen op het terras van Hotel Centraal. Bij het zoeken naar een plaatsje ontmoette ik hem. Een oudere man met een enigszins boers ogend uiterlijk. Met zijn grijze snor, boerenpet, en voor de temperatuur veel te dik wintervest was hij een niet alledaagse terrasbezoeker. Met een brede glimlach zat hij te genieten van zijn sigaar en zijn lekker bakje koffie. Na een kort praatje had hij geen bezwaar tegen een fotootje.
Iets verderop zat een flamboyante dame. Met haar gebruind gezicht, haar rijkelijk aanwezige opvallende make-up, enorme hoed, overhemd, stropdas en zwart colbertje was ze met recht een opvallende verschijning. Uiteraard heb ik haar aangesproken en gecomplimenteerd met haar prachtige outfit. Graag ging ze een gesprekje met ons aan en vertelde lachend dat ze "op doorreis" was. Ze had in Someren een tussenstop gemaakt en was onderweg naar Helmond. Daar was dit weekend het muziekfestijn "Jazz in Cats-town". Ik dacht meteen, ja, daar hoort zo'n prachtige dame echt thuis. Natuurlijk lieten we haar niet gaan zonder een fotootje.
Sinds heel lang hadden we weer eens een fantastisch leuke zondagochtend, met fascinerende ontmoetingen en fotootjes.
Fijn.
Achtenzestigste verhaaltje 7 oktober 2024
Deze keer wil ik jullie eens vertellen hoe ik, soms, tot een foto kom. Meestal ontstaat een foto en/of verhaaltje doordat ik ergens tegen aan loop dat mijn interesse wekt. Heel soms ontstaat een foto omdat ik er bewust naar zoek. Zo ook deze keer. Deze foto speelt zich af op de tweede dag van Someren kermis. Op de eerste dag was ik al eens over de kermis gelopen en had daar gezien wat ik dolgraag eens nader zou willen bekijken, fotograferen en voorzien van een verhaal. Op de tweede dag ben ik dan ook op pad gegaan met een opdracht voor mijzelf.
Deze dag, de zondag ben ik dus op pad gegaan met mijn camera. Het was een buitengewoon warme laat-september dag. Tegen twee uur heb ik mezelf geïnstalleerd in de buurt van de bulldozer. Dat is een tentje waar door middel van een soort bulldozer muntjes vooruit geschoven worden. De muntjes welke over de rand geschoven worden kunnen worden hergebruikt en soms valt dan een speciaal muntje waar een prijs aan hangt.
Even voor twee uur verzamelde zich al een deel van de "gok-horde" voor de kassa. Voor mijn gevoel stonden veel te jonge kinderen met veel teveel geld in aanslag voor het kassahokje om de nodige muntjes te kopen. Biljetten van tien en zelfs twintig euro in handen van deze kinderen zochten hun weg naar de kassa.
Klokslag twee uur ging deze kassa open. Nog geen tien minuten later waren alle bankbiljetten van eigenaar gewisseld en stonden deze jonge kinderen met hun bakjes met muntjes aan de gokkasten. Ze hadden uitsluitend belangstelling voor het gebeuren in de kastjes wat maakte dat ik in alle rust mijn onderwerp kon kiezen en het gebeuren op mijn manier en in mijn stijl kon vastleggen.
Thuis gekomen heb ik uiteindelijk onderstaande foto geselecteerd en uitgewerkt. Volgens mij is de foto erg dynamisch. Er zit veel beweging en spanning in. Voor mezelf heb ik een grote afdruk gemaakt. Met het resultaat in de hand en nog eens denkend over het verhaal erachter kon ik niet anders dan tevreden zijn.
Morgenochtend presenteer ik mijn foto bij mijn fotoclub. Ik ben erg benieuwd naar de reactie van de beoordelaars.
Negenenzestigste verhaaltje 30 november 2024
Zo'n 2 weken geleden heeft Sinterklaas met zijn Pieten weer voet op Nederlandse bodem gezet. Tot nu toe hebben wij in de dorpen en steden, zeker in de winkelgebieden, weinig gemerkt van zijn komst. Waar vroeger de kleinhandel de aankleding van hun winkels helemaal aanpaste aan de komst van de goedheiligman zie je nu heel weinig van dit eens zo uitbundige gebeuren.
Zo kwamen mijn vrouw en ik dit weekend weer in Helmond. Zij ging, zoals gewoonlijk, haar boodschapjes doen terwijl ik wat rond bleef hangen in het centrum met mijn camera in de aanslag. Daar waar de Veestraat eindigt op de Markt zag ik een Piet welke zich richting marktkramen begaf. Mij viel op dat deze, duidelijk vrouwelijke, Piet weliswaar wat roetvegen in het gezicht had, maar was uitgerust met erg lang, lichtblond sluik haar. Waar ik normaal graag mijn camera richt heb ik het nu maar niet gedaan.
Iets verder op de markt ontwaarde ik zowaar een zestal Pieten. Een ervan trok een karretje met wat pakjes en zakjes voort, terwijl een tweede een enorme luidspreker op wieltjes voor zich uit duwde. Uit deze luidspreker klonk het harde geluid van hedendaagse Sinterklaasliederen uitgevoerd in een moordend snelle keiharde beat. Ik heb een paar liedjes kunnen beluisteren en constateerde dat het "zwartepiet" er zeer zorgvuldig was uitgefilterd.
Een van de Pieten kwam naar me toe om mij ook een paas snoepjes te geven. Ik raakte met haar in gesprek. Dat ging gemakkelijk want ze had alle tijd. Verderop vermaakten een viertal kinderen zich met de overige Pieten. Ik opperde dat ik een beetje moeite had met de verloedering van onze oer-Nederlandse traditie. "och mijnheer", sprak ze, "wij zien dat zelf ook. Onze uiterlijken zijn, door de tijdgeest gedwongen, zo verandert dat ze nog weinig hebben met de Pieten uit vroegere tijden. We kunnen ons niet meer schminken zoals voorheen, we mogen geen rode lippenstift meer gebruiken, en moeten de volwassenen corrigeren als ze ons per ongeluk nog Zw..rte Piet noemen. Dus proberen we er nog maar wat van te maken he. " . Daarna voegde dit Pietje zich weer bij haar collega's.
Teruglopend naar onze auto zagen wij dat een tweetal winkels druk was met de kerstversieringen.
Jammer, heel jammer.
Zeventigste verhaaltje 13 december 2024
Rond vrijdag de dertiende hangt sinds eeuwen een "ongeluk-waas" . We hebben er samen nog even over gesproken, maar ons er niet aan gestoord.....we zijn gewoon op pad gegaan. Omdat we dat al vele jaren doen hebben we nu ook weer besloten om de Parade in Den Bosch te bezoeken. Daar bevind zich in deze dagen de "Joris-kerstboom". De "Joris-kerstboom" heeft zijn naam te danken aan Joris Linssen. Sinds vele jaren brengt hij vanaf deze plek zijn kerstprogramma. Rond de kerstboom spreekt hij daar met mensen welke zich daar bevinden en hun verhaal willen vertellen. Reeds vele jaren zijn wij er in deze dagen voor kerstmis heen gegaan, hoofdzakelijk om wat te mijmeren, en te denken over de mensen die ons dat jaar zijn ontvallen. De aanzet daartoe is gekomen door het overlijden van Piet van de Wal uit Deurne. Bijna 30 jaren lang heb ik, met veel plezier zijn boekhouding gedaan, waardoor hij toch een speciale plaats in mijn hart heeft gekregen.
Nu had ik echter gelezen dat Joris Linssen, op het laatste moment, had besloten om zijn kerstuitzending elders te doen, omdat zijn uitzending vanuit Den Bosch ruimschoots zou worden overstemd door de aldaar aanwezige kermisattracties. Toch zijn wij er heen gegaan voor onze jaarlijkse mijmeringen en de ingetogen sfeer rond de kerstboom. Aangekomen op de Parade viel echter onze mond open van verbazing. Waar voorheen een prachtige kerstsfeer was gecreëerd, stonden nu schreeuwerige goktenten en zowaar een enorm reuzenrad met dikke vette luidsprekers. De eens zo geliefde intieme kerstsfeer was overgenomen door schreeuwerige brallende commercie. Gemeente Den Bosch, dit is schandalig...........schaam je !!!. Waar heel vroeger Jezus Christus eigenhandig de gokkers en handelaren van het plein rond de tempel verwijderde, heeft nu de gemeente ze wederom met open armen ontvangen. Wij mogen beiden wel zeggen dat wij er behoorlijk van ontdaan waren. Ter compensatie zijn we nog even bij de St.Jan naar binnen gegaan. Daar was nog wel echt de devote, ingetogen kerstsfeer.
Terug lopend naar onze auto zag ik een Whatsappje verschijnen op mijn telefoon. 11.52 uur was mijn oudste zusje overleden.
Stil en ingetogen zijn we naar huis gereden.
Eenenzeventigste verhaaltje 25 januari 2025
13 December jongstleden is mijn zusje Carla overleden. Zij was de oudste van drie zusjes in ons ouderlijk gezin, en heeft slechts 76 jaren en enkele maanden oud mogen worden. Het heeft mij en mijn vrouw erg veel pijn gedaan.
Ook het stuk winter dat we nu achter de rug hebben heeft geen goede invloed op mijn humeur gehad. Dit stuk winter mag eigenlijk nauwelijks de naam winter dragen. We hebben weliswaar een paar dagen lichte vorst gehad en ook de sneeuw heeft onze wereld voor een paar uurtjes van een witte deken voorzien, maar het grootste gedeelte van deze periode is zompig, nat, donker en somber te noemen.
Wat je humeur een stevige zet voorwaarts zou kunnen geven, het licht, ontbreekt al vele weken. De buitenwereld is helaas grotendeels grauw en grijs. Voor mij is de meest deprimerende periode van het jaar. Ik ben er bijna niet doorheen te branden.
Hierover denkend betrap ik mezelf erop dat ik in de wintermaanden, fotografisch gezien, veel meer overstap op kleur, daar waar in de meer zonnige periode het zwart-witte de boventoon voert. Daar waar buiten het licht grotendeels ontbreekt zoek ik het in mijn fotografie.
Maar wees niet bevreesd. Er gloort hoop aan de horizon. De dagen worden langer, de nachten korter. Vandaag hebben we zowaar kunnen genieten van een uurtje zon, en een temperatuurtje dat ons heel voorzichtig een beetje laat ruiken aan de naderende lente.
We blijven hopen.
Tweeënzeventigste verhaaltje 29 januari 2025
Soms, heel soms kom je ze nog wel eens tegen. Mensen welke vaak worden gerangschikt onder de naam Paradijsvogels. Nog sporadischer lukt het je om contact te maken met zo'n, in mijn ogen, speciaal mens.
En toch is dit vandaag weer eens gelukt. Op deze woensdagmiddag hadden we besloten om maar weer eens een bezoek te brengen aan de weekmarkt in Geldrop. Niet dat we iets nodig hadden maar je weet maar nooit he. De markt op zich had niet veel in petto voor ons. Het was er koud en winderig, en niet echt gezellig dus. We besloten daarom maar om, slenterend door de winkelstraten, langzaam maar zeker terug te gaan naar onze auto.
Net toen we de laatste marktkraam gepasseerd waren viel mijn oog op een excentrieke dame, in uitbundige kleding en dito make-up. Een enorme knalblauwe strik completeerde haar zelfgemaakte creatie. Een echte paradijsvogel dus.
Ik had de euvele moed op haar toe te roepen dat ik haar prachtig vond. Ik kreeg meteen haar aandacht en ze voelde zich duidelijk gevleid door mijn lovende woorden. Met mijn camera bijna in de aanslag vroeg ik haar of ik een foto mocht maken. "Geen enkel probleem", sprak zij, "graag zelfs". Ik kom dus duidelijk fotografisch mijn gang gaan. Ondertussen vertelde mijn trotse echtgenote graag dat dit mijn bijna levenslange hobby is.
Ook deze dame praatte graag over haar huidige en recente leven. Ze was 73 jaren oud en deed wat kunstzinnige dingen (hetgeen ik uiteraard al vermoedde). Heel trots vertelde ze dat ze eens een grote dameshoed en complete jurk had gecreëerd uit pure chocolade !. Net als andere creaties had ze deze mierzoete kleding geshowd bij een concours Hippique in Valkenswaard. Ze vertelde ook dat van deze chocolade-uitspatting wel iets te vinden zou zijn op internet/youtube. Haar naam was, en is uiteraard nog steeds, Nelleke Moors. Thuis gekomen ben ik direct op internet gaan zoeken en heb bij Youtube inderdaad haar chocolade-creatie-filmpje gevonden.
Van deze ontmoeting hebben mijn vrouw en ik erg genoten, en kijkend naar de foto's van dit paradijsvogeltje komt weer een tevreden glimlach op mijn gezicht. Het was een leuke en interessante middag in Geldrop.
Drieënzeventigste verhaaltje 13 maart 2025
Deze donderdagmiddag hebben wij, Hans Wasmus en ik, besloten om een bezoek te brengen aan Helmond. Wij zij al geruime tijd echte fotovrienden en beiden ook lid van fotokring Beeldhoek in Asten. In deze club hebben wij ons, voor het eerste halfjaar 2025, gecommitteerd aan de themagroep "Architectuur".
Daarom leek het ons leuk om onze fotografische talenten op dit gebied te testen in deze mooie stad. We hadden besloten om ons bezoek te starten bij het woon- en kunstproject "Boscotondo". Indien er nog wat tijd zou resten zou de tweede stopplaats het Rietveldhuis aan de Aarle-rixtelseweg zijn.
Het weer werkte niet zo geweldig mee. Het was een koude en vrij sombere dag. Desalniettemin hebben wij daar naar hartelust kunnen fotograferen. De menselijke bedrijvigheid was deze dag niet al te groot, hetgeen voor dit fotothema prima is. Wel was het voor mij een beetje wennen omdat ik wel mag zeggen dat de mens een hoofdrol heeft in mijn foto-leven.
En toch, rondlopend op het prachtige binnenterrein, ontwaarde ik een dame, druk bezig met het uitlaten van haar hondje. Zoals ik dat altijd doe heb ik ook deze keer de dame gegroet. Ik heb haar een beetje uitgelegd waarom we daar waren, en zij interesseerde zich daar wel voor. Terwijl ook Hans langzamerhand onze richting in kwam begon ze uitgebreid te vertellen over "Boscotondo". Deze dame wist erg veel over de geschiedenis van dit fraaie project. Ze wist ook veel te vertellen over de beroemde Italiaanse architect. Als bewoonster van een van de appartementen was ze zeer tevreden en gelukkig. Ook merkte ze op dat de bewoners van het eerste uur nu langzamerhand in de minderheid aan het raken waren. Een duidelijke verjonging van bewoners vind de laatste tijd plaats.
We hebben beiden genoten van het gesprek met deze aardige dame. Uiteraard kon ik het niet laten om deze ontmoeting fotografisch vast te leggen. Na nog wat foto's van dit prachtige project gemaakt te hebben zijn we nog even naar het Rietveldhuis gegaan. In de avonduren hebben we elkaar weer ontmoet in het clubhuis van fotokring Beeldhoek. Daar hebben we, in een rustig hoekje, onze fotografische resultaten van deze dag bekeken.
Het was wederom een leuke foto-dag.
Vierenzeventigste verhaaltje 15 maart 2025
Vaak laten de gebeurtenisjes waarover ik mijn verhaaltjes schrijf lang op zich wachten. Soms echter krijg je een periode waarin de geneugten welke tot mijn schrijverij leiden snel achter elkaar volgen.
Zo ook deze keer, mijn drieënzeventigste verhaaltje is nog warm en het vierenzeventigste kondigde zich weer aan.
Zoals gebruikelijk zijn we deze zaterdagochtend naar de markt in Helmond gegaan. Het was koud en er stond een fris windje. Daarom hebben we ons wat eerder dan gebruikelijk in de richting van onze auto begeven.
Op de kop van de Veestraat ontwaarde ik een tweetal jonge mannen welke in onze richting liepen met hun fietsen aan de hand. Beide mannen waren gekleed in felle kleuren, hun gezichten waren heftig geschminkt, en zelfs hun fietsen waren enigszins versierd. Natuurlijk kon ik het weer niet laten om op te merken dat de carnaval al weer twee weken voorbij was.
Ondertussen had ik al een paar fotootjes van hun gemaakt waarop zij in gesprek met mij gingen. Ze vertelden dat hun aanwezigheid in het centrum van Helmond had te maken met een studieopdracht, een essay of iets dergelijks. Ze vroegen of ze mochten interviewen en het interview mochten filmen. Natuurlijk had ik daar geen bezwaar tegen. Dus werd de camera gestart en het interview kon beginnen. Ze vertelden eerst dat hun opdracht ging over "latent talent", en mij vroegen ze of ik wist wat dat betekend. Natuurlijk wist ik dat, en heb dat, op mijn manier, aan hun kenbaar gemaakt. Ze waren en zichtbaar tevreden over.
Thuis gekomen heb ik de foto's bekeken, en ben ik dit vierenzeventigste verhaaltje gaan schrijven Nog eentje, en dan hebben we weer een mijlpaal(tje) bereikt.
Een kille winderige zaterdagochtend kreeg door dit gebeurtenisje toch wel weer een zonnig tintje.
Reacties
Een reactie posten