Deel twee : verhaaltjes vanaf februari 2024

 Achtenvijftigste verhaaltje 28 februari 2024

Het is alweer zo'n 6 weken geleden dat ik mijn laatste verhaaltje heb geschreven. Niet dat er in deze periode niets interessants is geweest, maar ik ben erg druk geweest met andere dingen. We hebben onze platencollectie ondergebracht in een nieuwe kast, en ik heb wat energie gestoken in het Catalogiseren van mijn elpees. Verder ben ik nog al druk geweest met mijn fotoclubs, met name met een themagroep straatfotografie van Beeldhoek.

Zo, dat waren dan de excuses. 

Nu hadden we besloten om nog eens naar een wat grotere stad te gaan. Dat zou voor mijn echtgenote de gelegenheid zijn om te winkelen, en voor mij om iets aan mijn zo geliefde straatfotografie te doen. Onze keuze was al snel gevallen op Venlo, een leuke stad om te winkelen en te fotograferen. Tevens wisten wij dat het op woensdag meestal niet zo gruwelijk druk zou wezen. Het was een goede gok want in de ochtenduren was het stil en was het zelfs mogelijk om in de winkels gewoon Nederlands te praten.

In de parkeergarage had ik meteen de gelegenheid om een fotootje te maken van het trappenhuis. Hierna zijn we de winkelstraat ingegaan en heeft mijn vrouw naar hartelust kunnen winkelen. Ik genoot inmiddels van wat er om me heen te zien was. Omdat zich halverwege de wandeling de noodzaak to een sanitaire stop aandiende zijn we op een, enigszins verwarmd, terrasje neergestreken. Na twee heerlijke chocoladedrankjes met slagroom, en na de zich steeds meer manifesterende sanitaire stop, hebben we onze weg vervolgd. In en om het mooie etablissement heb ik nog wat plaatjes geschoten.

We hebben ook nog even een bezoek gebracht aan een aldaar gevestigde bekende fotozaak (Foto-Kino Linders). Hoewel we geen koopplannen hadden zijn we daar allerhartelijkst ontvangen, hebben we heerlijk gepraat over de fotografie, en kregen we op de koop toe nog een mooi fototijdschrift mee. 

Teruglopend richting parkeergarage hebben we nog snel een heerlijk patatje-met gegeten, en zijn vervolgens huiswaarts gegaan. Voor ons beiden was dit een fijne dag, en voor mij bleven er nog een twintigtal mooie straatfoto's.

Op naar het volgende avontuur.

Negenenvijftigste verhaaltje 1 maart 2024

De ochtend van de eerste meteorologische lentedag zag er veelbelovend uit. De zon scheen uitbundig en de o zo vaak aanwezige regen schitterde deze dag door afwezigheid. De ochtend hadden wij gebruikt voor een familiebezoekje en plannen voor de namiddag hadden we nog niet.

Edoch, de middag startte met binnendringende bewolking welke steeds dikker werd. Weg was de zon en weg was de animo om het buitenleven op te zoeken. Rond half drie besloten we om een bakkie te gaan doen bij Hotel Centraal. Het was er niet druk zodat wij ons gebruikelijke plaatsje in de serre konden innemen. Na was gekeuvel met bekenden, en na ons tweede bakkie, besloten we om maar weer eens huiswaarts te gaan.

En toen zag ik hem komen. Een oudere heer naderde het etablissement. Hij liep enigszins krom en had zichtbaar moeite met lopen. Zeer opvallend was zijn hoofdtooi. Een prachtige beige cowboyhoed gaf zijn gelaat een aparte uitstraling. Toen de man binnen kwam complimenteerde ik hem met zijn prachtige hoed. Meteen, duidelijk verlegen om een praatje, vertelde de man dat hij deze hoed uit Canada had meegebracht. Ondanks het feit dat wij al afgerekend hadden nodigde ik hem uit om nog even bij ons te komen zitten. Deze uitnodiging nam hij graag aan. De man was 86 jaar oud en kwam oorspronkelijk uit Voorburg. Vier jaar geleden was zijn vrouw overleden. Zij was een van de eerste slachtoffers van Covid-19. Trots toonde de man op zijn telefoon de prachtige bos bloemen welke hij zojuist op haar plekje bij de natuurbegraafplaats had neergelegd. Zijn trillende handen en lippen lieten duidelijk zijn emotie zien. 

"ik moet U nog iets laten zien", sprak de man. Trots toonde hij een foto van een ambulance. Nog trotser vertelde hij dat hij, in een uitgebreid kleurenonderzoek, de gele kleur van onze ambulances had gecreëerd.Alle honderden ambulances kwamen, wat kleurstelling betreft, uit zijn koker.

Het was erg aangenaam om deze heer te horen praten, en hij vond het ook zichtbaar prettig om in ons een luisterend oor te treffen. Helaas moesten wij het gesprek gaan beëindigen want nieuwe gasten stonden al te wachten.

Zo zie je dat vooral de wat oudere mens graag zijn levensverhaal wil vertellen tegen degene die daar voor open staat. Oh ja, ik vergat nog te zeggen dat de fotootjes voor hem geen probleem waren.

Zestigste verhaaltje 6 maart 2024

Deze woensdag beloofde weer een alleraardigste vroege-lente-dag te worden. De zon scheen uitbundig en dan krijgen wij al snel de nijging om naar buiten te gaan.

In de ochtenduren zijn we naar Uden getogen. Uden is een wat grotere plaats waar mijn echtgenote graag wil winkelen. Nagenoeg alle grotere kledingconcerns hebben daar een vestiging, terwijl er ook de wat kleinere boetiekjes te vinden zijn. Fotografisch stelt het centrum van Uden niet zoveel voor, maar voor een keertje vind ik dat ook niet erg.

Na thuiskomst hebben we besloten om, gezien de redelijk oplopende temperatuur, even onze scooter van stal te halen om in Asten een lekker ijsje te gaan eten. Halverwege de rit naar Asten zag ik in een zijweggetje een witte auto stil staan met draaiende motor. In tegenstelling tot de witte uitvoering van de auto waren de motorkap en beide zijspiegels uitgevoerd in een fel kleurenpatroon. Ik herkende hierin meteen de Palestijnse vlag. Mijn nieuwsgierigheid vertelde me dat ik hiervan het mijne moest weten, en ik heb dus mijn scooter brutaalweg stilgezet naast deze auto. 

Binnen in de auto ontwaarde ik een jonge dame. Gebarend vroeg ik haar of ze het raampje open wilde draaien. Zo kon ik haar vragen of de kleuren en patronen iets betekenden, waarna zij bevestigde wat ik al had vermoed.  Ik vroeg haar of ik een foto mocht maken, en dat was helemaal geen probleem. Hierna stapte de dame uit, met in haar hand een grote rode sticker met daarop het woord GENOCIDE. Uiteraard kende ik de betekenis van dit woord.  Vervolgens ging de dame naar het aldaar aanwezige stopbord en plakte heel secuur haar sticker onder het woord STOP.  Meteen begrepen we wat daar gebeurde.

Uiteraard vond ik dit voorval de moeite waard om er mijn zestigste verhaaltje aan te wijden. 

Eenenzestigste verhaaltje 1 april 2024 (tweede paasdag).

Bij het opstaan op deze tweede paasdag oogde het weer somber en druilerig. Ondanks deze somberte hebben wij toch gezocht naar wat vertier in de buitenlucht. Mijn echtgenote wees mij er op dat Deurne, op deze paas-ochtend, zoals ze dat elk jaar deden, de bijeenkomst van oldtimers voor hun jaarlijkse Paastocht faciliteerde. Voor ons leek dat wederom een mooie gelegenheid om daar eens wat rond te kijken en te zoeken naar fotografisch interessante dingen. 

Rond kwart over tien zijn we naar Deurne getogen. Bij aankomst viel het ons direct op dat het nog niet zo druk was op het marktplein. Op dat moment waren slechts een viertal boliden doende om hun plaatsje van vertrek veilig te stellen. Edoch, direct na het bezichtigen van de vier parkeerders begon er beweging te komen in de toestroom van oldtimers. De ene na de andere oude wagen zocht zijn plaats op het plein, geholpen door de aldaar aanwezige verkeersregelaars. Nog voor half twaalf stond het hele plein en een gedeelte van de omringende straten vol met al dan niet bejaard schoon op vier wielen. Hele dikke achtcilinder-amerikanen stonden gebroederlijk naast knalrode Fiatjes 500. 

Deze oldtimers zijn dus eigendom van een speciaal soort liefhebbers. Zij leven hobby-matig voor hun bejaarde vierwielers. Sommigen onder hun passen zelfs hun kleding, en een enkeling zelfs zijn uiterlijk aan aan hun zo geliefde speeltjes. Na het parkeren zag je dat de berijders van dit moois gezellig bij elkaar kwamen om samen uitgebreid over hun hobby te praten c.q. te discussiëren. Rond half twaalf was het een gezellig kwetterende verzameling auto-fanaten. 

Zo snel als de horde gekomen was, zo snel maakten ze ook weer aanstalten om het plein te verlaten en aan hun toertocht van circa 110 kilometer te beginnen. Klokslag 12 uur was het plein weer leeg, en was daar weer "business as usual". 

Wij zijn dan ook weer huiswaarts gegaan met een tevreden glimlach op ons gezicht en een camera vol herinneringen aan deze leuke ochtend.

Tweeënzestigste verhaaltje 13 april 2024

Voor ons zaterdag-bezoekje aan de Helmondse markt hadden wij onze auto geparkeerd aan het Beugelsplein. Van hieruit gingen we ieder ons weegs. Mijn echtgenote door de Kerkstraat en ik via de Noord Koninginnenwal naar de Ameidestraat.

Lopende door de Ameidestraat viel mijn oog direct op een enorme Harley Davidson. Deze gigantische brok chroom en leer behoorde blijkbaar aan een persoon welke zich in de aldaar gevestigde hakkenbar bevond. Binnenkijkend in deze zaak zag ik hem inderdaad staan. Hij was groot, fors, en gekleed in bluejeans en een mouwloze zwart leaderjaceket. Op de rugzijde van dit jack stonden in grote opvallende letters de woorden "Jezus" en "original". Ik hoorde de man praten tegen de schoenmaker en ik wist het direct. Vanaf de straat riep ik "he hallo Stief van Bokhoven !!", en ja dat was helemaal juist.

Ik ben al een tijd bekend met deze man. Stief is, wat wij Brabanders noemen, een "rare vogel". Door anderen was mij al eerder vertelde dat Stief in het recente verleden problemen heeft gehad met het verkopen van soft drugs, zelfs aan minderjarigen. Pas een paar jaar geleden is hij ook in mijn vizier gekomen. Hij kwam toen in de publiciteit omdat hij, samen met nog enkele andere demonstranten, laten we zeggen, op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Deze groep demonstranten kwam naar de Somerense kermis op een matinee-middag, om hier hun misnoegen te uiten over de op handen zijnde covid-19 maatregelen.  Enkele, al dan niet heftig beschonken Somerenaren, hebben toen op niet miskenbare wijze, laten merken dat ze niet zaten te wachten op hun komst. Lichtelijk gehavend hebben de demonstranten toen wijselijk het hazenpad gekozen. Ook Stief is toen niet ongeschonden uit het strijdperk tevoorschijn gekomen. Op Facebook heeft hij toen zijn praatjes gehouden over dit gebeuren. 

Stief woonde in Mierlo Hout (Helmond). De laatste jaren bestierde hij daar een soort tempel welke hij de "ambassade van God" noemde. Stief was nu helemaal "In to Jezus". Hij was toen ook erg actief op Facebook en ook Youtube werd ruiterlijk geïnjecteerd met zijn preekjes. 

En nu stond hij bij de hakkenbar. Daar  vertelde hij dat zijn "Ambassade van God" in Mierlo Hout werd afgebroken. Nu ging hij onderweg naar Portugal waar hij het plan had opgevat om daar ook weer een tempel, een "Ambassade van God" te bouwen.

Ik heb me nog net niet door hem laten zegenen.