Deel een : Verhaaltjes vanaf juli 2022 t/m januari 2024

 Reeds heel veel jaren (ongeveer 55 jaren) fotografeer ik. De laatste 15 jaren eigenlijk nagenoeg uitsluitend straatfotografie. Zo'n 5 jaar geleden heb ik me aangesloten bij facebook, waar ik in allerlei groepen, actief deel neem als zwart-wit fotograaf. De laatste tijd laat ik mijn geplaatste foto's vergezeld gaan van een klein verhaaltje, iets vertellend over het eventuele contact met de gefotografeerde. 

Nu heb ik de stoute schoenen aangetrokken, en ben ik van plan, daar waar de gelegenheid zich voor doet, mijn verhaaltje, en fotootje als blog te presenteren. 

Dus .........vooruit met de geit !!!.

Eerste verhaaltje 27 juli 2022

18 juli 2022,

Tijdens mijn dagelijkse ochtendwandeling met mijn hondje heb ik regelmatig een trimmende man gezien, die me, in een ijltempo, voorbij kwam gelopen. Het leek steeds of hij enorm gehaast was. De man is redelijk klein van gestalte maar, waarschijnlijk ook door het trimmen, zeer gespierd, pezig, afgetraind. 

Het werd voor mij tijd om hem eens aan te spreken. De man is een echte Somerenaar, en tweeënzeventig jaar oud. Het stevig trimmen behoort tot zijn dagelijkse routine. Vol trots vertelde hij dat hij wel 15 jaren voetbal gespeeld had in het eerste van Someren.  

Tijdens het gesprekje vroeg ik of hij het goed vond dat ik een paar fotootje maakte. "Gij doet maar", zei hij. En dit levert dan mijn eerste fotografische bijdrage aan dit blog op. Ik hoop dat jullie het leuk vinden .

 

Tweede verhaaltje 28 juli 2022

Naast het fotograferen van mensen in mijn straatfotografie, maak ik ook graag foto's van gebouwen, omgevingen, dingen die mij interesseren. Uiteraard meestal in zwart-wit. 

Zo ook weer deze foto, welke ik maakte tijdens een van mijn vele scooter-toertjes( 17 juli j.l.). De foto toont het laantje, met aan het einde de ingangspartij van de kasteelruine in Asten-Heusden. Het was een zeer zonnige en warme dag, dus een perfecte dag voor een keiharde zwart-wit foto. 

Alleen het kleine looppoortje in de grote poort was open, dus heb ik het bij deze foto gelaten. Ik vind het namelijk niet netjes om, ongevraagd, zomaar een prive-terrein te betreden. De kasteelruine is namelijk nog bewoond.

Derde verhaaltje 29 juli 2022

Soms, als het weer het toelaat, maak een iets langere tocht met mijn scooter. Gisteren heb ik weer zo'n tocht gemaakt, maar deze keer, per uitzondering, een tocht zonder vooropgezet plan. 

Rijdend tussen Lierop en Mierlo zag ik rechts een onverhard en bijna onbegaanbaar pad lopend langs een bosrand.  Mijn altijd aanwezige nieuwsgierigheid zei me dat ik dat pad eens moest gaan verkennen. 

Ik ben dus dat pad ingereden, en tot mijn verrassing zag ik dingen die eigenlijk niet goed combineerden met hun directe omgeving. Verder zag ik, tegen een boom gespijkerd, een bordje "PAS OP VOETKLEMMEN" . Echt bizar.

Redenen genoeg om mijn camera te pakken en wat impressies te maken.

Wat verder op in mijn toer(bijna in Eindhoven) zag ik nog zo'n raar ding in een weiland.

Het omzetten naar keihard zwart-wit leek mij bij deze foto's ook weer erg toepasselijk. 

Vierde verhaaltje 29 juli 2022

Ook deze dag is weer zo'n dag met erg lekker, warm en zonnig weer, dus trekken we er weer op uit met de scooter. We besloten even naar de markt in Deurne te gaan.

Nadat mijn echtgenote haar inkoopjes gedaan had besloten we om, via Liessel, weer huiswaarts te gaan. Tijdens het ritje richting Liessel hebben we regelmatig uitingen van boerenprotest gezien, zoals teksten op borden, maar vooral veel ondersteboven opgehangen Nederlandse vlaggen.

Daar waar de weg een bocht maakt richting Neerkant zagen we dat deze weg compleet verstild was. Er was gedurende een korte tijd totaal geen verkeer. Ook daar troffen we zeggen en schrijven EEN omgekeerde driekleur, eenzaam wapperend in de zomerzon. 

Hier heb ik dan ook een foto van gemaakt, welke ik de titel "verstild protest" meegeef. uiteraard kan deze foto alleen in kleur. 

Vijfde verhaaltje 30 juli 2022

Zomaar wandelend door Someren, uiteraard met mijn camera om de nek, zie ik soms dingen welke op zich niet zo bijster interessant zijn, maar toch mijn aandacht trekken. Soms beslis ik meteen of ik er een foto van wil maken, die ook voor anderen interessant kan zijn.

Zo ook tijdens deze wandeling. Ik zag, aan een lantaarnpaal twee kinderslippertjes, opgehangen aan de haken waar normaal, een keer per week, de afvalzakken met plastic hangen. 

Niet altijd, maar nu zeker wel, had ik een idee hoe ik deze foto zou gaan uitwerken. De foto moest een wat sombere uitstraling hebben. 

Het moest een foto worden waaraan elke kijker zijwegen verhaal kan ophangen, of zijn fantasie de vrije loop kan laten.

En zo geschiedde.

    

Zesde verhaaltje 31 juli 2022

De laatste ochtend van Juli hebben we een bezoek gebracht aan een redelijk grote vlooienmarkt in Eindhoven. 

Terwijl mijn echtgenote natuurlijk de meeste aandacht had voor wat er zich zoal op de kramen bevind, gaat het grootste gedeelte van mijn aandacht uit naar de personages die zich zowel voor als achter de kraam bevonden. Doordat het er redelijk druk was kon ik kijken naar een heel arsenaal aan (fotografisch) interessante mensen.

We hebben nog al wat tijd op deze markt doorgebracht, en thuisgekomen heb ik ruimschoots kunnen genieten van de plaatjes welke ik geschoten had. 

Voor mijn gevoel sprong EEN van de prentjes er beslist uit.  Het was een plaatje van de achterzijde van een oudere man, keurig gekleed in een "deftige" blouse en dito pantalon met bijbehorende broekriem. Zijn broek werd fijntjes omhoog gehouden door een set stevige bretels. 

Wat mij meteen bij het maken van de foto al opviel was dat de man rustig, in een gestadig langzaam tempo, met beide handen op de rug, langs de kraampjes liep. Enigszins in tegenstelling tot de overige marktbezoekers kwam de man op mij over als "een echte heer". 

Zevende verhaaltje  1 augustus 2022

Deze maandag was mijn scooter toe aan de 12000 km onderhoudsbeurt, dus ben ik s'morgens maar vroeg naar mijn dealer, De Drietip in Helmond getogen. "ik geef je wel een SMSje als de scooter klaar is" zei Mark die de beurt zou uitvoeren.

Meestal duurt dat ongeveer een 2 a 2,5 uur, zodat ik mooi de gelegenheid had om, uiteraard gewapend met mijn camera, een fikse wandeling te maken richting markt en centrum van Helmond. Lopend vanaf de Heistraat richting Markt viel het me ontzettend op dat bijna alle panden en pandjes, waar voorheen toch driftig handel werd gedreven, gesloten, dichtgetimmerd, en zelfs deels vervallen waren. Ook de bestrating had zijn langste tijd gehad. 

Doordat het s'nachts geregend had, en de zon nog niet door de wolken kon prikken, toonde alles nog somberder. Ondanks het feit dat Helmond langzamerhand een prachtstad aan het worden is, stemde dit laatste stukje Helmondse geschiedenis mij een beetje somber.

Uiteraard legde mijn camera dit gevoel perfect vast. 

Achtste verhaaltje 6 augustus 2022

Een saaie, erg warme, zaterdagochtend op de weekmarkt in Helmond. Het was er niet druk want uiteraard is de helft van de Nederlandse bevolking op vakantie.  Ik had dan ook met mijn echtgenote afgesproken dat we hooguit een uurtje zouden blijven, zeker in verband met de stijgende hitte.

Rond half elf zat ik lekker wat te rusten op een bank op de markt, toen ik twee opvallende personen wat verderop op de markt zag lopen. Ik zag een man, licht getint, met een baard. Aan de hand had hij een kind, inschat van een jaar of acht oud, eveneens in een lang gewaad. Mijn vermoeden was dat ze beiden, van afkomst, Marrokaans of Turks waren, in ieder geval hun kleding verraadde dat ze moslims waren. Ik probeerde nog snel een foto te maken, maar de twee waren te ver weg, en verdwenen tussen het andere winkelende volk. 

Schetst mijn verbazing dat ze, slechts enkele minuten later, plotseling naast mij stonden. de vader droeg een enorme bos zonnebloemen op zijn rug, en het kind had een tas met vers fruit, waarvan hij al driftig aan het snoepen was. Uit het niets zei de vader "wilt U misschien een foto van ons maken ?". Mijn antwoord was natuurlijk dat ik dat best zou willen doen, en dat ik er wel voor zou zorgen dat hij een mooie, grote, afdruk zou krijgen. Dus .......foto gemaakt, adressen uitgewisseld, en ieder ging vervolgens zijns weegs. 

Maandag heb ik een hele grote foto afgedrukt en twee kleintjes. Dinsdag heb ik de foto's weg gebracht. De man, overigens Mohammed geheten, was echt super gastvrij. Hij was erg blij met zijn foto's en trakteerde me op heerlijke koffie en een overheerlijk stuk kersengebak. Nog een hele tijd hebben we gezellig samen zitten keuvelen.

Zo zie je dat in een ogenschijnlijk uiterst saaie zaterdagochtend toch nog een prachtig verhaal kan zitten.

Negende verhaaltje 7 augustus 2022.

Wegens het steeds aanhoudende warme tot hete weer hebben we ook deze dag weer een toertje gemaakt met onze zo geliefde scooter.

Bijna aan het einde van ons toertje hebben we besloten om een koude en vooral natte versnapering te genieten op een terrasje in Lierop.

Terwijl daar bijna mijn ongenoegen had geuit over het feit dat ik bij dit toertje nagenoeg geen foto's had gemaakt, nam aan het tafeltje naast ons een drietal personen, bestaande uit een wat oudere man, dito dame, en een duidelijk jongere dame, plaats.

Al snel kwam het tot een gesprekje tussen de jongere dame(de dochter) en mij, gezien het feit dat mijn camera op ons tafeltje lag. Ik had verteld dat ik straatfotografie deed. Omdat ik vond dat de man "ne schone, karakteristieke kop " had, begon ze honderduit te vertellen over haar vader. Vol trots vertelde ze dat hij, nu 72 jaren oud, nog steeds, parttime, vrachtwagenchauffeur was. 

Omdat ik het vroeg gaven zowel de man als beide vrouwen toestemming om een foto te maken.

Snel hierna ging ieder zijns weegs.

Tiende verhaaltje 17 augustus 2022

Het is even stilletjes geweest rond mijn Blog(je). Dat kwam omdat ik de tijd nodig had om te wennen aan mijn nieuwe speeltje c.q. camera.

Nu ik langzamerhand gewend ben aan mijn nieuwe aanwinst word het tijd om weer eens op verhaaltjes-jacht te gaan, dus deze ochtend mijn hond aangespoord om mee te gaan wandelen. 

In de Kerkstraat kwam mij een man tegemoet, voorzien van een grijparmpje en een karretje met daarop een vuilniszak. De man droeg een geel hesje met op de rug het logo van "Houd Nederland schoon". De man deed zijn uiterste best om alle papiertjes, bekertjes, flesjes, plastics , die lagen waar ze niet horen, in zijn vuilniszak te mikken.

"Volgens mij maak je zo nogal wat kilometers", zei ik. Meteen belanden we in een aangenaam gesprekje over zijn nobel vrijwilligerswerk. Hij zei dat hij niet de enige in Someren was. 

"och ja", zei hij, "het houd me in ieder geval fit. "En Someren schoon", sprak ik wijs, waarna we beiden ons weegs gingen. 

Tiende verhaaltje compleet, op naar het volgende.

Elfde verhaaltje 21 augustus 2022.

Na zondagochtend eerst naar een grote vlooienmarkt in Gemert te zijn geweest, zijn we zondagmiddag naar een klein country-festival in Someren-eind getogen.

Wij zijn, jaren geleden, ook al naar dit festival geweest, omdat we beiden genieten van country-muziek. Het Line dansen ligt ons minder, dus blijven we daar gewoon toeschouwer in. Omdat ik dus uit ervaring wist hoe het op dit festival(letje) loopt, was ik er van overtuigd dat ik hier, fotografisch gezien, ook best aan mijn trekken zou kunnen komen. 

Meteen, bij de ingang, viel mij al een bordje op, dat de deelnemers vertelde dat er gefotografeerd en/of gefilmd zou worden. Dus.....vrij baan voor de fotograferende mens. 

Het terrein was redelijk bevolkt met, al dan niet in stijl uitgedoste, country liefhebbers. Een fikse dansvlier, eveneens fors podium voor orkest en dj, barretje, eettentje, snuisterijen-kraam, en vooral veel zitplaatsen maakte dat iedereen het hier ruimschoots naar de zin kon hebben. 

Ook had blijkbaar iedereen het bordje aan de ingang gelezen, want werkelijk niemand had bezwaar tegen mijn fotograferen. Ik heb behoorlijk veel kleurenfoto's kunnen maken. Enkele heb ik thuis in zwart-wit uitgewerkt, omdat dat naar mijn mening wat beter in deze blog past.

Het was een leuke en vooral productieve middag.

Twaalfde verhaaltje 24 augustus 2022

Komende van een scooter-ritje naar Valkenswaard belanden we toch weer op een terrasje in Someren, voor een ijskoude maar vooral vochtige versnapering. 

Mijn echtgenote wees mij erop dat, twee tafeltjes verder, 2 kleurrijk uitgedoste dames zaten. Een van de dames, op de foto de rechtse, word door mijn vrouw steevast "je vriendin" genoemd. Dat komt doordat ik deze dame , in mijn "trim-periode", regelmatig heb ontmoet. Een stukje samen lopen, en keuvelen. Hoewel ik al lang niet meer van dat soort grote wandelingen maak, is deze dame hierin nog steeds erg actief. Lange wandeltochten in een dagelijks wederkerend patroon zijn bij haar schering en inslag. Ook op de fiets is ze erg actief. 

De andere dame, de linkse dus, hebben we wel vaker gezien, maar zelden gesproken. Zij is een flamboyante dame, steeds uitgedost met de meest mooie, en artistieke creaties. Ik heb steeds het vermoeden gehad dat zij in de kunstwereld zat, maar dat schijnt niet zo te zijn. 

Wederom heb ik mijn allerstoutste schoenen aangetrokken, ben naar hun toe gestapt, en heb gevraagd of ik wat fotootjes mocht maken. Op hun vraag waarom heb ik keurig geantwoord dat ik het idee had met een paar prachtige "paradijsvogeltjes" te praten. Ik heb ook verteld dat ik actief ben op Facebook, Youtube, en op Blogspot. De dames zeiden dat ze vereerd waren, en ik heb keurig opgeschreven waar ze iets over mij kunnen vinden op de genoemde sociale media. 

Toch weer een leuk uurtje, met een serie leuke foto's. De beloofde afdrukken voor de dames in kwestie liggen al weer klaar.

Dertiende verhaaltje 26 augustus 2022

Soms lopen dingen totaal anders dan je zou verwachten. Soms kom ik ook voor verrassingen te staan. 

Zo ook deze ochtend. Halverwege de lange wandeling met mijn hondje ( en uiteraard camera), heb ik me even neergezet op een bankje bij De Ruchte in Someren. Even rusten voordat ik de weg naar de koffie hervat. 

Rustend zag ik een lange, ietwat slungelige man mij tegemoet treden. Hij stopte naast me, en wijzend op mijn camera vroeg hij of ik foto's aan het maken was. Ik zei, " nu even niet want ik moet wat uitrusten". "mooi hondje heb je", zei hij," hoe oud is hij ?". Ik antwoordde dat hij tien jaar is. "ik heb ook een hondje", sprak hij, "die is elf jaar, maar word momenteel gegijzeld door mijn vader". 

Ik stond perplex. Ongevraagd belandde ik in een ongelofelijk verhaal uit de huiselijke sfeer.

Ongevraagd vertelde deze man een hoop familie-bagger waar ik part nog deel in had, en zeker ook niet wilde hebben.

Ik voelde me uiterst ongemakkelijk in deze situatie, zeker omdat ik het verhaal slechts van een zijde hoorde. 

Ik heb toch snel een fotootje van deze man gemaakt, maar wat later beslist om die niet te publiceren. Daar vind ik het verhaal te triest voor. 

Na zijn verhaal sjokte de man voort, en heb ik snel mijn weg vervolgd naar de koffie en de chocolade koeken.

Niet echt leuk, maar toch weer een item voor het dertiende (toeval ?) verhaaltje

Veertiende verhaaltje 30 augustus 2022

Al verschillende jaren is voor mij en mijn fotovriend Hans Wasmus de dinsdagochtend gereserveerd om samen te keuvelen over van alles en nog wat, maar vooral over onze gemeenschappelijke hobby/passie de fotografie. 

Ook deze dinsdagochtend zijn we weer bijeen gekomen, maar hebben voor deze keer besloten om samen nog eens op foto-avontuur te gaan. Ik had een mooie rotonde gevonden, ergens tussen Beek en Donk en Gemert. Vooral het gedeelte waar fietsers en wandelaars onder de rotonde door gaan leek me erg fotogeniek. Het was wederom een zeer zonnige en warme ochtend, dus we hebben ons fotografisch flink uit kunnen leven op lijnen, composities, licht, schaduw etc.etc. 

Na ruim een uur wandelen en fotograferen werd het langzamerhand tijd om weer een richting auto te gaan, naar huis en naar de koffie.

Terug lopend kwam ons een wat oudere wandelaar tegemoet. Hij had, zoals wij dat in Brabant zeggen " er flink de sokken in". Ik kon het dus ook niet laten om daar, heel bewonderend, iets van te zeggen, en hem tevens te vragen hoeveel kilometer hij er al op had zitten. "Vijftien", sprak hij, "en nu nog vijf kilometer en dan ben ik weer thuis". "Och ja jongen, je moet wat he. Mijn vrouw is vorig jaar overleden, en dan zit je plotseling alleen. Daarom loop ik elke dag zo'n 20 kilometer, deels om de tijd te doden, en om niet achter de geraniums te zitten ". 

Alvorens hij aanstalten maakte om de rest van zijn tocht voort te zetten, heb ik gevraagd of ik hem mocht fotograferen. "dat is goed jongen". Ik was uiteraard weer blij met deze ontmoeting, het verhaaltje, en de fotootjes. 

Vijftiende verhaaltje 9 september 2022

Deze middag moesten we twee paar schoenen, in Helmond, laten voorzien van nieuwe hakken. Dat moest in Helmond, want volgens mij heeft Someren geen schoenmaker meer.

Zoals gebruikelijk gaat mijn vrouw dan de bootschappen doen, en heb ik een klein uurtje om te kijken of ik wat fotootjes kan maken. Het regende niet meer dus ben ik maar richting markt gelopen.

Op de markt aangekomen, zag ik op een van de bankjes aldaar een jongeman zitten, etend van zijn broodje  en druifjes, en drinkend uit een bidon. Naast hem stond zijn fiets, helemaal bepakt. Dus is de conclusie gerechtvaardigd dat de man een fietstocht maakte.

"smakelijk eten", zei ik. Omdat hij dat kennelijk niet begreep heb ik hem gevraagd of hij Engels sprak. Hij antwoordde dat hij Duitstalig was. Omdat de Duitse taal voor mij niet onoverkomelijk is hebben we de rest van ons gesprekje maar "suf Deutsch" voortgezet. 

De jongeman woont aan de Bodensee, dus in het uiterste zuiden van Duitsland. Hij had besloten om zijn schoolvakantie te besteden aan een tochtje Bodensee-Amsterdam-Bodensee. Amsterdam had hij al achter zich, dus was hij nu onderweg "Nach Hause". 

Hij was nu dus in Helmond beland, en vond dat een perfecte plaats om een paar uurtjes te vertoeven, en zijn lunch te nuttigen. 

Uiteraard vroeg ik he of ik een fotootje mocht maken, en dat was "Kein Problem". 

Mijn fotodag was weer geslaagd, en ik had weer mijn verhaaltje en mijn fotootjes. 

Zestiende verhaaltje 10 september 2022

Zaterdagochtend, ondanks dreigende onweersluchten, hebben wij ons, zoals we dat al vijftig jaar doen, naar Helmond-markt begeven. We hadden besloten om, in verband met het slechte weer, slechts kort te blijven, alleen voor de hoognodige boodschappen.

In Helmond aangekomen viel het inmiddels met bakken uit de hemel. Mijn echtgenote begaf zich, gewapend met regenjack en paraplu, richting markt. Ik had besloten om, her en der schuilend, wat rond de parkeerplaats te blijven hangen. Wellicht viel er nog wat te fotograferen. 

Langs de Traverse in Helmond bevinden zich wat bankjes, lekker verscholen in nissen, zodat degene die daar plaats neemt in ieder geval gevrijwaard is van regen en ontij. Het leek me een goed idee om die richting in te gaan. 

Lopend naar die nisjes toe hoorde ik vrij luide disco-muziek, waarvan ik het vermoeden had dat die uit de voorbij rijdende auto's kwam. Bij nader inzien kon dat niet zijn, want de auto's gingen, maar de muziek bleef. 

Toen ik in een van de nissen twee mannelijke figuren ontwaarde had ik ook een idee waar die muziek vandaan kwam. Uit de rugzak van een van deze kerels, op de foto de rechtse, kwam deze keiharde dreun. 

Na mijn "goeie morgen jongens, feestje aan het bouwen ??" gingen die twee kerels helemaal los. Voor mijn gevoel waren ze beiden stomdronken of apen-stoned, of een zeer ongezonde combinatie daarvan.

De lange, slungelige man kwam mijn richting in gewaggeld, en wilde met me dansen, maar dat heb ik uiteraard tactvol afgewezen. 

Wel heb ik natuurlijk kans gezien om een paar fotootjes te maken.  Ondanks het slechte weer was het voor mij weer een geslaagde ochtend. Ik had mijn verhaaltje en mijn fotootjes. 

Zeventiende verhaaltje 17 september 2022

Soms gebeuren dingen totaal onverwacht.  Zo ook deze zaterdagochtend. Mijn vrouw winkelde bij C&A en ik had besloten om mezelf te trakteren op een heerlijke rookworst van de Hema. Met mijn rookworst in de hand heb ik op de daar aanwezige bank plaatsgenomen. 

Na de eerste hapjes nam er een wat jongere man naast mij plaats. Zijn vrouw en dochter hadden besloten om te gaan winkelen bij de Hema. Naast mij kijkend had ik al snel in de gaten dat het gezicht van die man me erg bekend voor kwam, maar kon niet snel ontdekken wie het was. Ook had ik, aan de hand van zijn conversatie met zijn vrouw, zijn stem herkend. Ergens in mijn verleden moest die man een plek gehad hebben. 

Dus brutaalweg zei ik "ik heb het idee dat ik je ken", terwijl hij antwoordde ,"nou ik dacht hetzelfde van jou". "Hoe heet jij dan ?", vroeg hij. Na mijn naam genoemd te hebben zei hij "Nou zie je wel, wij kennen elkaar HEEL goed, ik ben Rick van de Kerkhof.". 

Mijn mond viel open. Rick, vroeger mijn steun en toeverlaat. Op het bedrijf waar ik IT-manager was, leverde hij alle PC's, laptops, printers, modems etc.etc. Ook bij de bedrijfjes waar ik, in de avonduren, de boekhouding deed was hij kind aan huis. Ook voor Trouble shooting kon je 100% op deze man rekenen. 

Ook nu was het contact weer allerhartelijkst. We hebben heerlijk bijgekletst. Rick zit nog steeds in de computers, terwijl ik uitsluitend hobbymatig bezig ben. 

Ik heb hem ook verteld van mijn internet-activiteiten zoals mijn blogspot. Als hij wil kan hij nu mijn relaas(je) lezen van onze ontmoeting.

Heel fijn je weer eens ontmoet te hebben Rick !!!!!!

Achttiende verhaaltje 21 september 2022

Vandaag zijn we gaan winkelen in Geldrop. Op de terugweg, via Heeze naar Someren, komen we langs een zeer markant plekje even voor Someren. Dat is het etablissementje van Bas en Marion.

Even ter nadere verklaring. Bas (v.d.Boomen) en Marion (v.d.Vleuten) zijn sinds jaar en dag bevriend met onze zoon en dochter. Die vriendschap begon op de lagere school en is nooit geëindigd.

Bas en Marion (gehuwd en een dochter) zijn hun gezamenlijke leven gestart met een evenementenbureau. Dat ging fantastisch en floreerde totdat.........Corona een hele grote schep roet in het eten gooide. Een tijd lang hebben Bas en Marion door deze pandemie een erg moeilijke tijd gehad.

Echter, beiden zijn beslist geen stilzitters. Langs de Provinciale weg zijn ze gestart met een koffie en theetentje, grotendeels in de buitenlucht. In hun tomeloos enthousiasme en energie hebben ze dit weten om en uit te bouwen tot een etablissement van grote klasse. Een drankje, een hapje, een praatje, voor alles is daar plaats.

Eenvoud, gezelligheid en vooral enthousiasme maken deze gelegenheid tot een plaats waar vele passanten graag aanleggen om gewoon even lekker te genieten van gastvrijheid in het Brabantse land. 

Ook wij hebben met verbazing en bewondering genoten van de schepping van deze fantastische mensen. Bas en Marion ..........Chapeau !!!!

Wij weer een fijne middag met een verhaaltje en een fotootje.

Negentiende verhaaltje 26 september 2022

Wat was het vandaag toch weer een regenachtige sombere dag. Alles leek grauw, alles oogde somber. Even na de middag hebben we een poging gedaan om bij familie te gaan "buurten", maar helaas kwam dat niet goed uit. 

Samen hebben we maar besloten om een natte versnapering te gaan nuttigen bij Café-restaurant van Hoek in Asten. Het was er niet zo druk. Ik denk dat, met zo'n somber weer, niet zoveel mensen zin hebben om er op uit te trekken.

Er waren tafeltjes genoeg vrij, dus hebben we een leuke plaatst gekozen, een beetje verwijderd van de tochtige deur. Naast ons zaten twee mannen, beiden iets jonger dan wij, duidelijk te genieten van hun drankjes. Een van de mannen, degene met de strohoed, herkende ik van een eerder bezoek. De andere man, duidelijk een vriend van de strohoed-drager, was voor ons nog een onbekende. 

Uiteraard begon ons gesprek met mijn opmerking dat ik de strohoed-drager al eens eerder gezien en gefotografeerd had. Daarna ontspon zich een levendig gesprek. De vriend van de strohoed-man bleek kastelein geweest te zijn in Asten(Café de Wit). De andere man bleek een of meer stratenmakers-bedrijven gerund te hebben. Anderhalf jaar geleden was zijn vrouw, veel te vroeg, overleden. Het grootste gedeelte van zijn bedrijven had hij daarna verkocht. 

Ook ik heb natuurlijk verteld over mijn werkzaam leven, en mijn huidige hobby's. 

Voor mij een paar pilsjes, en voor mijn gesprekspartners nog al wat borreltjes verder, zijn we lachend uit elkaar gegaan.

Al met al, ondanks het slechte weer, was dit weer een geslaagde middag. Ik had mijn verhaaltje en mijn fotootjes.

Twintigste verhaaltje 30 september 2022

Na een paar dagen van regen, koude, guurheid en somberheid straalde vandaag het zonnetje aardig uitbundig. In de ochtenduren was het nog akelig fris, maar in het begin van de namiddag nodigde de stralende zon ons toch uit om er op uit te trekken.

Wij zijn naar een groot warenhuis aan de rand van Budel gegaan met het idee om ons qua kleding enigszins te wapenen tegen de komende winterkou en de energiecrisis. Deels is dat wel gelukt. 

Op de terugweg zijn we nog even het centrum van Budel ingedoken. Uiteraard mijn echtgenote om even wat winkeltjes te bekijken, en ik om een kort bezoekje aan de plaatselijke fotograaf te brengen. 

Voor mijn gevoel is Budel toch een dorp waar de sfeer in het centrum als een warme douche over je heen komt. Het is er knus, deels oud, en straalt zo op een vrijdagmiddag vooral rust uit.

Ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar fotootjes te maken.

Een natte versnapering op een leuk, zonnig terrasje sloot deze middag af.

Thuis gekomen was het even de gemaakte foto's bekijken, en uiteraard dit verhaaltje schrijven. 

Eenentwintigste verhaaltje 4 oktober 2022 (hoofdstuk 1)

Zo heb je een paar dagen waarin, zelfs voor onze doen, erg weinig gebeurt. En zo kom je ineens in een dag waarin mijn "verhaaltjes" zich opstapelen.

Vandaag was zo'n dag. Om het voor de kijker c.q. lezer wat leuker te houden heb ik mijn 4 oktober verhaaltje dus verdeeld in drie hoofdstukken.

Hoofdstuk 1

Zoals al vele jaren is mijn  dinsdagochtend vast gereserveerd voor mijn fotohobby. Voorheen gingen mijn fotovriend Hans Wasmus en ik gezamenlijk naar ons fotoclubje in Eindhoven.  Omdat we ons al even niet meer zo konden vinden in de koers en het niveau van deze club hebben we eind vorig jaar de knoop (tijdelijk of definitief daar zijn we nog niet helemaal uit) doorgehakt en hebben ons lidmaatschap beëindigd, en zijn we dus "club-loos" geworden.  

Toch komen we sindsdien trouw elke dinsdagochtend bij elkaar. We keuvelen dan over vanalles en nog wat, doch hoofdzakelijk over onze hobby c.q. passie, de fotografie. 

Zo ook deze dinsdagochtend. Omdat Hans graag een tweetal foto's van hem wilde afdrukken zijn we rond elf uur mijn foto-walhalla ingedoken. Op de hierna volgende foto bekijkt Hans, met een kennersblik, de resultaten die ik uit mijn printer getoverd heb.

Bij leven en welzijn komen we nog vele dinsdagochtenden bij elkaar.

Eenentwintigste verhaaltje 4 oktober 2022 (hoofdstuk 2)

Na de lunch hebben we, mede gezien het prachtige weer, besloten om op de scooter naar Weert te rijden.

Met de uitbundig schijnende herfstzon op ons "bolleke" zijn we op stap gegaan.  Daar aangekomen hebben onze wegen zich, zoals gewoonlijk, gesplitst. Mijn echtgenote is gaan winkelen en ik ben op pad gegaan om te zoeken naar fotografisch interessante dingen.

Op mijn zoektocht kwam ik terecht in het mini-parkje achter het theater van Weert. Mijn blik werd daar direct geleid naar een flinke groep kinderen, jong volwassenen die daar klaarblijkelijk erg druk in de weer waren, onder leiding van een leraar. Ze waren erg druk met beschilderen en "aankleden" van zeer oude meubelen. Felle primaire kleuren, en een flinke lading goudverf lieten de saaie bruine meubelen veranderen in bijna lichtgevende ornamenten. Het enthousiasme van de jongeren, wakkerde mijn zin om wat foto's te maken wel erg aan. 

Pratend met de leraar over mijn hobby, en met de belofte om niets ongeoorloofd te doen, maakte dat hij het best leuk vond.

Het was erg plezierig om een tijdje tussen de jongeren te verblijven, en mooie kleurrijke foto's te maken.

Eenentwintigste verhaaltje 4 oktober 2022 (hoofdstuk 3)

Bij de grote kerk in Weert ben ik weer herenigd met mijn echtgenote. Teruglopend naar mijn scooter kwamen ons een drietal personen tegemoet, waarvan een uitgedost was met wel een heel uitbundige haardos. 

Uiteraard kon ik het niet laten om mijn camera ter hand te nemen, en hem vragend aan te kijken. Oké , een foto maken was geen probleem. Ik had mijn camera nog niet ter hoogte van mijn gezicht gebracht tot ik ontdekte dat ik deze man, en zijn echtgenote al vele jaren geleden eens op de foto had gezet. Toen ik dat tegen de man zei, viel bij hem het kwartje ook. In 2015 in het centrum van Helmond had beiden al gefotografeerd. Deze foto is in 2016 een blikvanger geweest op de eerste expositie waaraan ik deelnam op mijn fotoclubje. 

De man en vrouw zijn afkomstig uit Beek en Donk, en vormen, nog steeds, samen een poppenkast-duo. Zij verdienen, zelfs nu op hogere leeftijd, hun kost met hun poppenspel. 

Onze lieve heer heeft rare kostgangers, word soms gezegd. Bijzondere, aparte mensen.

Ik voel met toch een beetje bevoorrecht om foto's van hen te mogen maken.

Het maar het, deels saaie, leven van een 76 jarige een stuk interessanter. 

Tweeëntwintigste verhaaltje 13 oktober 2022

Zo ongeveer rond tien uur in de ochtend ga ik een rondje wandelen met ons hondje, Bertje, een Cavalier King Charles. Ik heb zo een stuk of drie min of meer vaste routes, maar soms wil ik daar wel een beetje van afwijken. 

Zo ook vanochtend. Ter afwisseling hebben we een bezoek gebracht aan een uitlaatplaatsje nabij de randweg rond Someren. Dat is voor beiden een leuke wandeling, met voor Bertje natuurlijk een mogelijkheid om zijn behoefte te doen op een plek die daarvoor is aangelegd. 

Ook grenst deze uitlaatplek aan ons Somerense grote kerkhof, dus heb ik deze keer besloten om, terwijl Bertje zijn snuffel-rondje op de uitlaatplek deed, wat sfeerfoto's te maken van het kerkhof. Door het bewolkte weer straalde het kerkhof, in tegenstelling tot een eerder bezoek, nu iets sereens uit. Er waren, voor zover ik kon zien, op het kerkhof geen bezoekers, zodat ik, zonder andere mensen te storen, mijn fotootjes kon maken.

Een hele dikke, grote boom trok mijn aandacht. Met zijn weids uithangende takken en nog aanwezige gebladerte leek deze boom zich te ontfermen over de overledenen. Zowel de graven van de volwassen overledenen als die van de overleden kinderen leken zich te koesteren onder deze boom.

Ondertussen had Bertje zijn behoefte gedaan, zodat we beiden tevreden huiswaarts konden gaan. Ik had weer mijn fotootjes en mijn verhaaltje. Een goed begin van een mooie herfstdag.

Drieëntwintigste verhaaltje 15 oktober 2022

Deze zaterdagmiddag zijn wij, mijn fotovriend en ik, naar de lang uitgestelde expositie van de fotoclub Fotoschouw in Eindhoven getogen.

Wij zijn beiden, gedurende een zestal jaren, lid geweest van deze senioren-fotoclub, en grotendeels met toch wel veel genoegen. Echter, omdat we beiden niet meer heftig geïnspireerd waren door deze club hebben we, eind vorig jaar, de knoop door gehakt en besloten om er mee te stoppen. 

Nu lag er vorige maand toch een uitnodiging in de mail om hun expositie te bezoeken. Dus, deels door nieuwsgierigheid omtrent de expositie, en deels ook om de leden weer eens te ontmoeten, zijn we naar Eindhoven gegaan.  Al aan de receptie werden we allerhartelijkst ontvangen door de daar aanwezige dames. Hun "van harte welkom" overviel ons een beetje als een warme douche. 

Hierna hebben we de expositie uitgebreid bekeken, en waren toch wel verrast door de grotendeels fraaie resultaten. Door alle, in de expositiezaal, aanwezige leden werden we wederom met veel warmte begroet. 

"willen jullie eens overwegen om weer terug te komen ?, of zelfs, "komen jullie weer terug ?", werd nagenoeg unaniem gevraagd. Onze enigszins afwijkende kijk op fotografie werd door velen gezien als erg inspirerend. 

Bij mij, en zoals later bleek ook bij Hans, kwam steeds meer de gedachte op om terug te keren in "ons clubje". 

Terug lopend naar de auto zei ik, "Hans ik voel er toch wel voor om weer bij deze club te gaan.". Waarop Hans de wijze woorden sprak " Ik ook". 

Auto stil gezet, terug gelopen naar de expositiezaal, voorzitter gezocht en gevonden, ons weer aangemeld voor de club. Feest, een fijn tevreden gevoel, we zijn er weer bij !!!!.

Vierentwintigste verhaaltje 19 oktober 2022

Zo, vandaag, op de dag voor mijn 76e verjaardag was het wederom, en misschien voorlopig ook voor de laatste keer, genieten op een terrasje. De zon deed zijn uiterste best om ons nog een paar uurtjes te voorzien van de nodige vitamine Z. 

Net voordat we besloten om huiswaarts te gaan, naderde ons een wel heel opvallende, oud ogende, bolide. Een bolide met een open dak, in prachtig groen, en uitbundig blinkend. Achter het stuur een struise man, compleet met pet en dertiger-jaren-bril. De man leek redelijk tevreden en straalde van oor tot oor. Hij had een prachtige dag in zijn speeltje en genoot daar zichtbaar met volle teugen van. 

Dus ik mijn, altijd aanwezige, camera maar weer eens "vuur-klaar" gemaakt om een mooie foto van dit, toch wel bijzondere gebeuren, te maken, uiteraard voorafgegaan door een praatje. 

De man maakte uitgebreid gebruik van onze ontmoeting om over zijn fraaie auto te vertellen. De motor, die deze bolide vooruit deed gaan, was een motor uit een Deux-Chevaux, een lelijke eend dus, terwijl de carrosserie een zelfbouw was. De man bekende eerlijk dat hij hem niet zelf had gebouwd, maar dat dat de vorige eigenaar had gedaan. Deze vorige eigenaar moest hem, vanwege gezondheidsredenen, en hoge leeftijd, van de hand doen, waar mijn gesprekspartner driftig gebruik van had gemaakt. 

Het was een erg leuk gesprek, met een enthousiaste kerel, met een pracht-hobby. En dat komt je zo maar, ongevraagd op je pad, en geeft jou weer de mogelijkheid om deze, sowieso niet schokkende, gebeurtenis in een verhaaltje en een paar foto's vast te leggen. 

Vijfentwintigste verhaaltje 22 oktober 2022

Dit verhaaltje gaat niet zozeer over de foto maar over het gebeuren na het maken van dit plaatje.

Scooterend op het fietspad langs een uitvalweg bij Asten heb ik even de scooter stopgezet om dit prentje te schieten. Ik was gefascineerd door de schoonheid van de herfstkleuren. 

Hierna zijn we verder gegaan om ons voorgenomen ritje naar Deurne te vervolgen. Enkele honderden meters verder eindigde het fietspad en waren we genoodzaakt om over te steken en onze weg daar weer voort te zetten. Op het autogedeelte van de weg was het redelijk druk dus.......uitkijken met oversteken. 

De eerste baan ging prima, dus, aangekomen op de vluchtheuvel meende ik de weg voor me vrij te hebben om over te steken, dus vooruit met de geit.  In een tiende van een seconde zag ik de contouren van een auto en heftige remgeluiden. Ik schrok verschrikkelijk en verloor onmiddellijk de macht over mijn stuur, en BAM, daar belanden we met een stevige smak op het asfalt, en de scooter boven op ons. Ik voelde dat ik met mijn hoofd de gril of de bumper van de auto raakte, terwijl mijn echtgenote met haar been klem zat onder 108 kilo scooter. 

Ik prees mezelf gelukkig dat ik volledig bij kennis was, en mijn vrouw ook, want ik hoorde dat ze reageerde. Uiteraard stopte het verkeer, en waren er nogal wat bereidwillige handen om ons van die zware scooter te bevrijden, en ons enigszins overeind te helpen. Gelukkig konden we allebei melden dat we geen pijn hadden, en dat voor zover wij dat kunnen beoordelen, "alles nog werkte". Onze behulpzame omstanders maanden ons tot rust, en dat was ook wel nodig, want wij kunnen je vertellen dat de schrik er goed in zat.  Ook met name de chauffeur van de auto toonde zich erg bezorgd.

Mede dankzij de goede zorg van vele behulpzame mensen konden wij onze weg vervolgen, maar omdat we er schoon genoeg van hadden, hebben we maar rechtsomkeert gemaakt en zijn naar huis gegaan, en na het verwittigen van onze kinderen, hebben we ons toch maar op de bank neergevlijd, en een dutje gedaan.

Zesentwintigste verhaaltje 29 oktober 2022

Zaterdag 29 oktober beloofde wederom een extreem warme dag te worden. Waarschijnlijk zou een warmterecord voor eind oktober ruimschoots gebroken worden. Dat uitte zich meteen in de ochtenduren. Heerlijk uitbundige zonneschijn, en een snel stijgende temperatuur. Wat een extreme luxe op een van de laatste oktoberdagen. 

In de ochtend zijn we heerlijk naar de markt in Helmond gegaan. Ook daar liep bijna iedereen al in zomerkleding, en zoals dat gaat, druk pratend over het extreme weer. 

Het rare was dat, ondanks de warmte, het schaatsseizoen werd geopend met de eerste kwalificatie-wedstrijden, uiteraard in het Thialf schaatsstadion, en uiteraard van begin tot einde op TV uitgezonden door de NOS. 

Omdat ik een gigantische liefhebben ben van de schaatssport had ik er uiteraard voor gezorgd dat ik op tijd voor de buis zat om maar niks te missen. Mijn echtgenote, niet zo'n fanatieke schaatssport liefhebster, heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt, om op ons balkon heerlijk te zonnen, en wat extra vitamine Z tot zich te nemen. 

Om de twee fenomenen, 24 graden buiten, en schaatsen in Thialf, heb ik deze foto gemaakt. Het was een rare situatie. 

Ik ben uiteraard geen deskundige, maar ik vrees dat we dit soort extremen in de toekomst nog wel meer zullen meemaken.

Zevenentwintigste verhaaltje 4 november 2022

Dit verhaaltje word eigenlijk grotendeels verteld in de foto. Op de foto zie je een gedemonteerd ziekenhuisbed, een rolstoel en een po-stoel o.i.d. , het trieste restant van een ellendige tijd voor het betrokken echtpaar. 

Wij kenden deze mensen al ruim 40 jaren. Zij waren ongeveer van onze leeftijd, en toen wij naar Someren kwamen werden zij onze naaste buren. Wij hadden kinderen, en zij waren kinderloos. Een erg leuke tijd hebben we toen gehad. We liepen de deur niet plat, maar de contacten over en weer waren hartelijk en vriendschappelijk. Nadat zij verhuisden naar een mooiere, luxere woning raakten we de frequente contacten een beetje kwijt. 

Toen wij, veertig jaar later, ons huis verkochten en verhuisden naar een appartement werden onze oude buren weer onze hernieuwde buren. Zij woonden dus in hetzelfde complex als wij. Een bezoekje over en weer was weer als vanouds en allerhartelijkst. Toen reeds kregen wij te horen dat hij ziek was, of ziek geweest was. slokdarm problemen. Toch bleven ze beiden erg hoopvol, en genoten van hun leven tezamen . Tot het noodlot weer opnieuw en onverminderd toesloeg. De hoop voor een fijne toekomst samen ging langzamerhand uit als een nachtkaars. Een operatieve ingreep deed de bijna gedoofde nachtkaars weer even ontvlammen, maar dit was echter van korte duur. 

Afgelopen vrijdag zagen wij de hulpverlening weer richting hun appartement gaan, en hadden we wel het vermoeden dat het nu echt "mis" was. 

Zaterdagochtend heb ik deze foto gemaakt.

Soms is het leven keihard.

 

Achtentwintigste verhaaltje 13 november 2022

Zo'n zondagochtend met een strakblauwe hemel en een uitbundig stralende november-zon, nodigde ons ook deze keer weer uit tot het bezoeken van een vrije markt c.q. vlooienmarkt in de open lucht. Onze keuze was gevallen op de grote, uitgebreide, zondag-markt in de wijk "Oud Woensel", Eindhoven.

Zo'n 3 maanden geleden had ik mij op deze markt al aardig fotografisch kunnen uitleven. Het is een markt waar mensen van allerlei pluimage graag vertoeven, en dus ook voor mij een fotografisch snoepkraam. Ook dit keer was het weer een drukte van belang en lagen er, naast de overvloedig aanwezige koopwaar, de fotografisch interessante items voor het grijpen. 

Praatjes met verkopers en kopers leverde al gauw een paar leuke plaatjes, uiteraard met toestemming, op. 

Ergens halverwege onze tocht zag ik hem, of eigenlijk moet ik zeggen dat ik het eerste zijn wel heel aparte pet zag. De man had een zeer weelderige haardos, met daarop een pet die uitbundig versierd was met speldjes van allerlei muziekinstrumenten. Wel hadden de miniatuur-gitaren duidelijke de overhand. 

Hardop denkend zei ik, "nou dat moet volgens mij een muzikant of ex-muzikant zijn". "Helemaal goed ", sprak de man. Hij was een bluesgitarist. Of hij nog actief was, of inmiddels gestopt kon ik niet zo snel ontdekken, temeer omdat de man direct uitbundig begon te vertellen over zijn zo geliefde blues-muziek. 

Toen ik zei dat hij wel een beetje op Harry Muskee, de voorman van de toenmalige groep Cuby and the Blizzards, leek, vertelde hij me dat hij meerdere malen met deze wereldberoemde groep had gespeeld. Ook vertelde hij honderduit over andere blues-groepen waarmee hij had gespeeld. 

Omdat deze prachtvent geen bezwaar had, kon ik hem fijn fotograferen, en had ik van deze zondagochtend weer een mooi verhaaltje over gehouden. 

Negenentwintigste verhaaltje 19 november 2022

Deze zaterdagochtend hadden we besloten om, ondanks de koude en snijdende wind, naar Helmond te gaan. We hadden deze keer de auto achter de Hema geparkeerd, waarna mijn echtgenote zich richting winkels begaf, en ik door het smalle steegje richting Veestraat en markt liep. Als je daar loopt zie je recht voor je het prachtige, monumentale pand met het opvallende opschrift "P. de Gruyter & Zn". 

Direct roept dat bij mij herinneringen op aan mijn vroege jeugd, nu zo ongeveer 65 a 70 jaren geleden. Mijn moeder en ik gingen een of twee keer per week naar "de Gruyter". De Gruyter was een kruidenierswinkel duidelijk met statuur. Het pand was aan de buitenkant voorzien van prachtig tegelwerk, opschriften in gouden letters, en aan de bovenzijde prachtige ramen met gebrandschilderd glas. Ook binnen keek ik mijn ogen uit. Zowel wanden als plafond waren totaal bedekt met prachtige schilderachtige panelen, terwijl de vloer ingelegd was met prachtig tegelwerk. Toonbanken, showrekken en voorraadbakken waren van donker hout, en straalden klasse uit. Een uiterst chique geheel.

Vers in mijn geheugen ligt nog de allesoverheersende, overheerlijke, geur als je de winkel betrad. 

De Gruyter brandde zijn eigen koffie, welke in de winkel werd gemalen (grof of fijn dat kon je zelf kiezen). Door dames in statige uniform-jurken, met daarover een hagelwit schort, werd je gekochte koffie prachtig verpakt. Ook je overige aankopen werden merendeels door de bedienden afgewogen en verpakt in papieren zakken. Voor zover ik weet had "de Gruyter" geen of nauwelijks voorverpakte artikelen. 

Helaas heeft later "de Gruyter" de opkomst van de supermarkten niet kunnen, of willen, bijbenen, en verdween dit prachtige concept uit het straatbeeld. 

En nu is dit fraaie pand verworden tot een gezichtloos reisbureau, waar dames zich achter hun bureau en computer kapot zitten te vervelen. De prachtige wandschilderingen en het fenomenale tegelwerk gaan verscholen achter wit-houten stellages met schreeuwende vakantiefolders. Jammer, jammer, jammer. 

Dertigste verhaaltje 23 november 2022.

Lopende vanuit de parkeergarage aan de molenstraat belandde ik in de Kerkstraat in Helmond. Het was er een drukte van belang. Winkelende dames en heren moesten behoorlijk uitwijken omdat de Kerkstraat voor een flink gedeelte open lag. 

Mannen in fel oranje werkpakken waren bezig in en rond een diepe gegraven gleuf. Als je er langs liep rook je de mufheid van de uitgegraven Helmondse geschiedenis. Uiteraard had ik mijn camera bij en knoopte ik een praatje aan met deze mannen. 

In deze straat, vertelde een van de mannen, moest de zeer oude metalen rioolafvoer vervangen worden. Metaal van zo'n 70 jaar oud werd vervangen door stevig PVC zodat de Kerkstraat voor de komende honderd jaar gevrijwaard zal blijven van verstoppingen, lekkages, en wat dies meer zei.  Ik heb een grenzeloze bewondering voor deze mannen. Zei zijn de uitvoerende macht voor dingen die volgens tekentafel-figuren moeten gebeuren.

En zo stonden deze helden in de stinkende modder te graven en rioolbuizen te monteren, terwijl links van hen de koopmeute zich naar de winkels begaf, en rechts van de werklui een paartje zat te genieten van een kopje koffie en een sigaretje bij Hotel St. Lambert. 

"Och ja ", zo sprak een van de mannen, "iemand moet het toch doen he". En hij besloot met de wijze woorden "En ik heb er er een aardige boterham aan". 

Ook een fotootje was niet bezwaarlijk zodat ik weer wat had om mijn dertigste verhaaltje te completeren. 

Eenendertigste verhaaltje 01 december 2022

Deze middag heb ik, vanwege de koude, eens een toertje met de auto gemaakt. Het was  de bedoeling dat ik iets ging doen met leegte, dus iets van eindeloze akkers, weidegronden of iets dergelijks, maar het pakte toch enigszins anders uit. 

Rijdend vanuit Heusden (bij Asten) richting Meijel kwam ik bij een rotonde. Rechtdoor rijdend vervolgde ik mijn weg richting Neerkant. Tweehonderd meter verder zag ik een man aan het werk. Gestoken in een blauwe overall, rubberen laarzen aan zijn voeten, werkhandschoenen aan zijn handen en op zijn hoofd een zwarte ijsmuts. Hij was doende op een stukje moestuin liggend voor zijn boerenbedrijf.  Dat het al een oude man was, zag je duidelijk aan zijn getekend gezicht en zijn ietwat kromme houding. 

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, ik stopte de auto, hing mijn altijd en overal aanwezige camera om, en liep in zijn richting. "Zo mijnheer", sprak ik, " nog lekker ouderwets aan het boeren zonder trekker, zonder ploeg, maar gewoon met schop, hark en kruiwagen". "Och ja", sprak hij, " eigenlijk maar een beetje bezigheid, meer is dat niet". 

Hij was tweeëntachtig jaar oud en had zijn hele leven lang op dit stuk grond gewoond en het boerenbedrijf uitgeoefend.  De grote loods achter de man was splinternieuw en leeg. "Geen beesten meer jongen", zei hij, " in Den Haag maken ze alles kapot". 

Ik hoorde een snik in zijn stem terwijl hij aanstalten maakte om door te gaan met waar hij mee bezig was. Een paar fotootjes maken mocht gerust, zodat ik mijn eenendertigste verhaaltje weer kompleet heb. 

Tweeëndertigste verhaaltje 06 december 2022 (inleiding).

Deze keer heb niet ik, maar mijn fotovriend Hans Wasmus het verhaaltje bij mijn foto geschreven. Ik heb hem daarvoor uitgedaagd, en hij heeft die uitdaging aangenomen. Best leuk om eens een keer iets op een andere manier te doen.

Hans, bedankt voor je bijdrage.

Tweeëndertigste verhaaltje 06 december 2022

“Zo, de boom aan het optuigen?’ vroeg ik aan ‘handige Harry’ die bezig was een kerstboom in de hal van het appartementscomplex, waar mijn vriend Martien woont, aan het optuigen was. Op de grond rondom hem stonden een stuk of tien dozen vol met kerstversiering. 

“Ja, beetje gezelligheid mag wel” antwoordde hij  “In de kersttijd mag de versiering niet ontbreken.”

“Nee zeker niet. Succes met het gezellig maken” zei ik nog voor ik de deur uitwandelde.

Vijf minuten eerder was ik bij Martien de deur uitgelopen en op de galerij zag ik een etage lager ‘handige Harry’ in de hal bezig met de boom. Ik keek achterom en riep naar Martien, die nog in de deur stond, “leuk tafereeltje om een foto van te maken. Echt iets voor jou.” Martien keek over de reling naar beneden en knikte. In de middag keek ik op facebook en zag dat Martien inderdaad een foto van het tafereeltje had gemaakt. Vanaf de galerij naar beneden. Ik reageerde op de foto. Martien reageerde op mijn opmerking: “ik de foto en jij het verhaaltje?” Aan zo’n verzoek kon ik natuurlijk geen weerstand bieden. En zo geschiedde het dat ik nu een verhaaltje maak bij de foto op het blog van Martien.  Mijn naam is Hans Wasmus en Martien is mijn vriend.

Drieëndertigste verhaaltje 07 december 2022.

Deze woensdag had ik me opgeworpen als chauffeur/helper voor mijn buurvrouw. Zij had een afspraak voor een behandeling in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. 

Het Catharina, zoals wij Brabanders het noemen, is een van de grotere ziekenhuizen in de regio, en de poliklinische behandeling welke mijn buurvrouw nodig had kon daar worden uitgevoerd. "Het kan wel twee uurtjes duren", waarschuwde mijn buurvrouw. Ik vond dat echter niet bijzonder vervelend, want het gaf mij de gelegenheid om gedurende een wat langere tijd het reilen en zeilen in zo'n groot bedrijf te bekijken, te observeren. 

Om min of meer onopvallend wat fotootjes te kunnen maken had ik mijn kleinste camera in mijn jaszak gestopt, want het leek mij niet al te kies om daar met een wat groter exemplaar rond te lopen. 

"Ik bel je wel wanneer ik klaar ben", sprak mijn buurvrouw, en verdween in een van de vele gangen. Nu had ik een paar uurtjes om, vooral in het entree-gebied wat rond te kijken, en de binnenkomende of vertrekkende mens gade te slaan.  Omdat ik zin had in een warm bakje koffie ben ik naar de kantine gegaan. Ook tijdens het nuttigen van deze godendrank had ik ruimschoots de gelegenheid om de gaande en komende gade te slaan. 

Een kwartiertje later, zittend op een bankje in de immense hal, viel mijn oog al meteen op een jonge vrouw. Ze was niet van buiten gekomen, want zij liep daar zonder dikke jas, maar wel met een camera van het grotere soort, wat bij mij natuurlijk al een belletje deed rinkelen. Toen ze de tweede keer langs me liep kon ik het natuurlijk niet laten om te vragen of zij de fotografe van het ziekenhuis was. "Ja dat ben ik", bevestigde ze mijn vermoeden. 

Voor ik het wist zat ik in gesprek met deze jonge dame, over haar baan als ziekenhuis-fotografe, maar eveneens over mijn hobby. Omdat ze erg geïnteresseerd was in mijn doen en laten heb ik haar de naam van mijn blog gegeven, en haar beloofd om iets te schrijven over mijn verblijf in dit geweldige ziekenhuis. 

Na ons afscheid meldde mijn buurvrouw zich, en hebben we ons huiswaarts begeven. Ik was weer een verhaaltje en een leuke ervaring rijker, en heeft mijn buurvrouw hopelijk over een paar weken weer een goede uitslag. 

Vierendertigste verhaaltje 14 december 2022

Elk jaar, zo tegen de kerstdagen, maken wij een dagtochtje naar een plaats die een beetje bij deze laatste dagen van het jaar hoort, en wat feeling heeft met het christendom. Niet dat wij nog zo enorm christelijk zijn, maar zo in de laatste twee weken van het jaar mag zo'n meditatief gevoel wel.

Het ene jaar brengen we een bezoek aan de "Krippenmarkt" in Kevelaer (Duitsland), De andere keer gaan we naar s'Hertogenbosch om een bezoek te brengen aan de St.Jan en natuurlijk aan de Joris-Kerstboom die zich op het plein , De Parade, bevind. De kerstboom is genoemd naar Joris Linssen, die daar jaarlijks een bezoek brengt om te spreken met mensen die daar hun berichtjes in de kerstboom hangen. Een prachtige traditie welke naar mijn mening nooit verloren mag gaan. 

Enige jaren geleden, waarin een goede vriend van mij veel te jong vrij plotseling overleed, hebben wij ons eerste bezoek gebracht aan deze kerstboom, en ook een bericht opgehangen. Dit jaar zijn we voor de derde of vierde keer gegaan.

Bij de kerstboom troffen wij deze keer de heer op de eerste foto. Hij was doende om een foto te maken van de berichtjes die hij daar zojuist had opgehangen. "Ja mijnheer", sprak hij, "op het bovenste fotootje staat mijn zoon. Hij is op tweeënveertig jarige leeftijd overleden aan longkanker. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Ook mijn vrouw heeft al 6 jaar longkanker. Daar gaat het nu ook niet al te best mee". 

Dan word je even stil, dan weet je niet zo goed meer wat je moet zeggen. s'Mans ellende gevangen in twee zinnen. 

Lopend rond de boom zagen we een tweetal dames, vermoedelijk moeder en dochter, bezig met het ophangen van hun boodschap, en dat allemaal tegen het imposante decor van de majestueuze St.Jan. 

Nog even rondkijken bij en in de St.Jan, een warm chocoladedrankje met slagroom, en uiteraard de wereldberoemde "Bossche Bol" completeerde ons bezoek aan deze prachtige stad. 

Vijfendertigste verhaaltje 04 januari 2023

Mijn vijfendertigste verhaaltje schrijf ik alweer in een kakelvers nieuw jaar. "Tempus Fugile" stond vroeger boven de wandklok van mijn ouders. En dat is waar, de tijd vliegt echt.

Wij wonen nu al bijna 3 jaar in het appartementencomplex "Hogaarde". Dit complex telt 34 appartementen en een zestal business-units. We hebben zowaar een echte huurdersvereniging. Ook heeft een van de bewoners zich opgeworpen als handyman, manusje van alles, klusjesman. Jan is de naam van onze klusjesman. Jan is ruim 80 jaren oud en woont op dezelfde etage als wij. 

In de eerste twee jaren van ons verblijf op Hogaarde was Jan en zijn echtgenote de hele winterperiode afwezig. Ze verbleven dan bij hun zoon in Dubai. Ze vertelden dat ze dit jaar pas eind Januari vertrekken en nu voor een aanzienlijk kortere periode. Dit hoofdzakelijk om gezondheidsredenen. 

Dus heeft Jan nu wat meer de gelegenheid om in zijn service-werkplaatsje te verblijven. Dat is ook zeer regelmatig noodzakelijk want er word nog al eens een beroep op hem gedaan. Kleine reparaties, vervangen van lampen, smeren van sloten etcetera is bijna dagelijkse kost. Jan is in ons complex de man met twee rechter handen en een engelengeduld. 

Ik trof hem gisteren weer in zijn werkplaatsje waar hij bezig was met de reparatie van een boodschappenkarretje. Hij had de deur van de werkplaats open staan zodat ik een prachtige inkijk had. Een foto was dus ook snel gemaakt. Beiden waren ze zeer verheugd toen ik een mooie vergroting kwam brengen. Na hun toestemming was ik weer blij dat ik mijn vijfendertigste verhaaltje kon schrijven. 

Zesendertigste verhaaltje 17 januari 2023

Ook deze avond deed ik, zoals gewoonlijk, mijn rondje met Bertje mijn Cavalier King Charles. Ik had deze keer wel mijn camera meegenomen, omdat de laatste dagen mij iets was opgevallen. Lopende lang het plaatselijke verzorgingshuis had ik al een paar keer gezien dat de meeste vensters een warm licht uitstraalden, terwijl slechts een venster een koud blauwachtig schijnsel had. 

Langs het desbetreffende venster lopend zag ik dat in dat kamertje eigenlijk een heel leven werd samengevat. Ik voelde me geroepen om hiervan een foto te maken en te proberen in woorden samen te vatten welke gevoelens er bij mij op kwamen bij wat ik hier zag. 

In de uiterste rechter hoek ontwaarde ik de contouren van een oudere dame. Of ze daar zat te lezen, te puzzelen of gewoon naar de televisie zat te kijken was me niet helemaal duidelijk. In de tegenover liggende hoek stond een televisietoestel. 

Wat verder kijkend zag ik een, waarschijnlijk grenen, kast staan met schuifdeuren. Op het zijpaneel van deze kast hingen enkele kindertekeningen, vermoedelijk van haar kleinkinderen. Op de kast lagen twee dikke dekens, bedoeld om bij iets koudere nachten voor wat extra warmte te zorgen. Tussen de televisie en de grenen kast zag ik een eettafel staan voorzien van een wit tafelkleed. Rond de eettafel stonden drie stoelen te wachten op het al dan niet komend bezoek.

Achter de zitplaats van de dame stond haar bed en een nachtkastje. Behalve wat snuisterijen zag ik op het nachtkastje een grote klok staan die, naast de tijd, ook de dag van de week aan gaf. Boven haar bed, hangende aan de thermostaat, ontwaarde ik zowaar een rozenkrans.

Aan het plafond hing de oorzaak van het koude blauwachtige licht, de tl-balk.

In de rechterhoek zat nog steeds de oudere dame. Onbeweeglijk en stil. Ze had me niet gezien. Met een hoofd vol gevoelens liep ik verder. Bertje moest nog steeds `zijn behoefte doen. 

   

Zevenendertigste verhaaltje 24 januari 2023

Ruim 10 jaren geleden besloten wij, na enkele jaren zonder viervoeter, wederom een hondje aan te schaffen. Onze keuze was gevallen op een hondje van het ras Cavalier King Charles. Toen we het snoezige bolletje wol in onze handen hielden waren we erg gelukkig. We noemden hem Bertje en, daar de kinderen al een hele tijd het huis uit waren, was Bertje degene welke weer wat extra leven in de brouwerij bracht. De eerste controle bij de dierenarts leerde dat alles medisch in orde bleek. Een klein hartruisje mocht de pret niet drukken.

Vele jaren volgden met heel veel plezier voor ons en voor Bertje. Omdat we inmiddels ook al gezegend waren met kleinkinderen genoten die ook enorm van het spelen met hem. Bertje was gezond, speels en soms een klein beetje stout. Kortom een echte kerel.  Vier keer per dag werd hij beurtelings door ons beiden uitgelaten. Door zijn duidelijke, vocale aanwezigheid kende ook een groot gedeelte van de Somerense bevolking onze huisgenoot. 

Drie jaar geleden verhuisden we naar onze huidige locatie en Bertje ging uiteraard mee. Slechts een nachtje had hij nodig om aan zijn nieuwe thuis te wennen. Een controlebezoek aan de dierenarts leerde echter dat zijn hartruisje een hartruis geworden was. Wij merkten toen weinig verschil in het gedrag van onze viervoeter. Hij kwispelde vrolijk voort. 

Tot zo'n drie maanden geleden. Bij een bezoek aan de dierenarts wegens wat diarree-problemen bij ons hondje, vroeg de dierenarts of er gedragswijzigingen bij Bertje waren. Wij hebben hem toen verteld dat Bertje wat trager was geworden, niet zo graag meer naar buiten wilde, en futloos oogde. De arts heeft ons toen uitgebreid verteld over de toestand van zijn hartje. De hartruis was ernstig. Wat pilletjes zouden misschien nog enigszins helpen maar erg veel moesten we ons daar niet van voorstellen. 

We hebben het nog een tweetal maanden geprobeerd maar afgelopen maandag hebben we moeten besluiten om zo niet verder te gaan omdat het voor Bertje en voor ons geen doen meer was. Dus zijn we gisteren voor de laatste keer met hem naar de dierenarts gegaan. Bertje is rustig ingeslapen en zal zich nu in de dierenhemel wel kostelijk vermaken met alle vriendjes uit zijn aardse leven.

Bertje, bedankt voor alle plezier dat we met jou hebben gehad. 

Je was een fijne kerel. 

Achtendertigste verhaaltje 6 februari 2023

Al vele malen ben ik hem tegen gekomen in Someren. De man is van middelbare leeftijd zittend op een scootmobiel en altijd vergezeld van zijn honden. De scootmobiel maakt hem mobiel, want de man heeft slechts een been. Op zijn scootmobiel is duidelijk te zien dat de man ijvert voor het legaliseren van weedgebruik voor medicinale reden. 

Zijn aanwezigheid is vaak duidelijk hoorbaar, want de man fluit of zingt graag zijn melodietjes. Tussendoor praat hij met zijn honden. Het aantal honden wil nog wel eens sterk variëren tussen twee en vijf viervoeters. Hij heeft het er maar druk mee. 

Toen ik vanmiddag even zat te rusten op de bankjes in het centrum van Someren zag en hoorde ik hem weer aankomen. Hij was nu echter slechts vergezeld van een, erg oud ogende, grote grijze viervoeter. Het beestje sjokte oud en mismoedig naast de scootmobiel van de man. 

Toen ik naar hem zwaaide reageerde hij meteen door over te steken en naar mij toe te komen. "Zonder hondje hier ?" vroeg hij, waarop ik mijn verhaaltje met betrekking tot mijn overleden maatje kon doen.

Ik vroeg hem waarom hij slechts met een hond in het centrum was. Hij had nog maar drie honden waarvan deze de oudste en de krakkemikkigste was.  Omdat dit oudje het tempo van de andere twee niet meer kon bijbenen was hij genoodzaakt om zijn viervoeters in twee ploegen uit te laten. 

De man praatte honderduit en zo werd een saaie maandagmiddag toch nog een beetje gezellig. Na het maken van een paar fotootjes is de man verder gegaan, en sjokte de hond braaf en in zijn uiterst langzaam tempo naast hem.

Negenendertigste verhaaltje 14 februari 2023

Het is voor ons toch wel even wennen aan het leven zonder ons hondje Bertje. Ineens heb je veel extra tijd over waar je even moeilijk weg mee weet.

In ieder geval hebben we samen afgesproken op dagelijks, in de ochtenduren, een stevige wandeling te maken. Uiteraard heb ik dan, als fanatieke amateurfotograaf, mijn camera om mijn nek hangen. Je weet tenslotte nooit wat je onderweg zoal tegen kunt komen dat fotografeer-waardig is. 

Zo ook deze woensdag. Wandelend richting centrum van Someren arriveerden we op het Wilhelminaplein. Op dit plein was een enorme feesttent, met de nodige uitbouwsels, neergezet, uitsluitend om in het volgende weekend de hossende en drinkende dorpsgenoten een tijdelijk onderkomen te bieden. 

Op de stenen bankjes rond het plein ontwaarden we wat activiteit. Dorpsgenoten van Turkse origine waren bezig om een standje op te bouwen. Hun zelfgemaakte uithangborden en de prachtig rode Turkse vlag maakte ons duidelijk dat dit was voor de grote inzamelactie ten behoeve van de zo enorm getroffen landgenoten welke zo moeten lijden van de desastreuze ramp die hen is overkomen. Een groter contrast met de achter hen opgebouwde zuiptent kun je niet krijgen. 

Uiteraard ben ik een praatje gaan maken met deze lieve mensen en hebben wij, als allereerste in Someren, een donatie gedaan. Als dank kregen we ieder een overheerlijk cakeje. 

Na het maken van een paar foto's zijn wij met een voldaan gevoel huiswaarts gegaan. 

Veertigste verhaaltje 12 maart 2023

Vandaag was het weer zo'n zondag waar je met moeite doorheen komt. Na een prachtige, zonnige en actieve, zaterdag was dit zo'n donkere, saaie, regenachtige zondag zonder plannen.

Toch besloten we om in de ochtenduren "op pad" te gaan. Als het wat zonniger was geweest hadden we misschien onze zo geliefde scooter genomen, maar deze keer waren we genoodzaakt om met de auto te gaan. 

We hadden besloten om een rondje te toeren naar de veendorpen Helenaveen en Griendtsveen, welke route we ook erg vaak met onze scooter gedaan hebben. In de lente en zomer is het zeer aangenaam toeren langs de afgraving-kanaaltjes waar de natuur zich ontvouwt als een prachtig, kleurrijk, schouwspel. Nu de lente zich nog steeds niet laat zien was het een stuk minder mooi. De oevers van de kanaaltjes waren kaal, en ook de eenden en ganzen hadden minder zin om zich te tonen. Ook viel ons op dat de mensheid zich in deze kille ochtenduren nauwelijks liet zien.

In Griendtsveen aangekomen zagen we zowaar een achttal vissers met hun uitgebreide uitrusting, hun uiterste best doen om een voorntje of brasempje te vangen. Op de tegenover de vissers gelegen oever bevond zich een horeca-etablissement met de naam "de Morgenstond". We besloten ter plekke om onszelf te trakteren op een warm drankje met een stukje taart. 

Binnenkomend viel ons meteen de gezellige, ouderwetse aankleding op. De sfeer van vroeger voelde aan als een warme deken. Het was niet druk. Slechts een tweetal tafeltjes waren bezet. Links zat een oudere heer duidelijk enigszins in gedachten verzonken. Zijn flesje Cola stond onaangeroerd voor hem. Rechts zat een echtpaar aan de koffie. Al snel raakten we enigszins in gesprek met het echtpaar. Gezellige mensen dus. 

We hebben daar lekker genoten van onze warme drankjes met een stuk overheerlijke, zelfgemaakte, pruimenvlaai erbij (uiteraard met slagroom). 

Natuurlijk heb ik nog een paar fotootjes gemaakt.

Terug rijdend via Deurne vonden we beiden dat we best een leuke, "saaie" zondagochtend hadden beleefd.

Eenenveertigste verhaaltje 22 maart 2023

Enkele jaren geleden, pratende met vrienden over onze vleesconsumptie, werden wij gewezen op een slagerij in Leende. Onze vrienden kochten daar regelmatig hun vlees en waren daar uiterst tevreden over. 

Ook wij hadden daar wel oren naar en zijn toen ook naar Leende getogen. De slagerij ligt in het centrum en word gedreven door man en vrouw, voor zover wij weten zonder verdere assistentie. De winkel oogt fraai met zijn mooie witte betegeling en grote vitrines. Achter het winkelgedeelte is een afdeling waar de slager zijn werk doet.  

Gedurende een aantal jaren zijn wij zo ongeveer eens per 3 of 4 weken naar Leende gegaan om onze vleesbehoefte voor de komende periode te kopen. Door wat ongemakken en ouderdomsperikelen onzerzijds hebben wij een tijdje geen gebruik gemaakt van hun diensten, en mondjesmaat onze vleeswaren bij de lokale supermarkt gehaald. 

Omdat de slagerij zich ook op het internet profileert (slagerijversteijnen.nl) hadden wij ons vanaf het begin geabonneerd op hun nieuwsbrief. Zo hebben we al die jaren, wekelijks, hun aanbiedingen kunnen volgen. Dat maakte dat we zo'n anderhalf jaar geleden toch weer besloten om naar Leende te gaan. Een grotere diepvries maakte het nu ook mogelijk om niet meer zo frequent te gaan, en dus per keer wat meer voorraad te kopen. 

Ons eerste bezoek voelde meteen weer als thuiskomen. Wij werden verwelkomd met onze voornamen. Deze mensen zijn zo (Brabants)-hartelijk.  Ze zijn vriendelijk, goedgemutst en altijd in voor een praatje. Zij hebben kwaliteit zeer hoog in hun vaandel staan, terwijl hun prijzen ronduit laag genoemd mogen worden. 

Dus zijn we vandaag wederom naar slagerij Versteijnen getogen, om onze tanende voorraden weer op peil te brengen. Het was weer leuk om te doen en  naast mijn portemonnaie had  ik deze keer, eenmalig, mijn camera meegenomen.

Onze diepvries zit weer bomvol, terwijl vanavond het eerste overheerlijke varkenshaasje zijn weg weer naar onze maag heeft gevonden. 

Mijnheer en Mevrouw Versteijnen tot volgende keer.

Tweeënveertigste verhaaltje 23 april 2023

Gisteren hebben we genoten van een zonovergoten en voor een keer ook een warme zondagochtend. Het was voor ons weer zo'n zondagochtend waar we graag op zoek gaan naar een vlooienmarkt in de buitenlucht. Die hebben we gevonden in Veldhoven. 

Het was al weer een hele tijd geleden dat we lekker, met de jas open, en uiteraard de camera om de nek, ons konden vergapen aan de vele kraampjes en uiteraard de interessante mensen voor en achter de kramen. Bij enkele kraampjes werd ik hartelijk begroet met "he hallo fotograaf". Ze kenden mij nog van andere markten in voorbije jaren. Een praatje makend, en een plaatje schietend, deed de tijd vliegen.

Bij een van de laatste kraampjes zag ik een verkoper die mij direct opviel door zijn lange, blonde haardos. Hij verkocht kinderspeelgoed, en op een kleinere kraam ook wat kookboeken. Toen ik hem begroette beantwoorde hij mijn groet met een enorme stentorstem. Ik herkende daarin meteen zijn dialect, en mijn "gij bent zeker van Tilburg" was eigenlijk overbodig. "Da heide gij goed geheurd " sprak hij maar maakte me meteen duidelijk dat hij weliswaar lang in Tilburg had gewoond, maar daar oorspronkelijk niet vandaan kwam. Na wat verder gokwerk van mijn kant vertelde hij dat hij Turks was. In de jaren 70 van de vorige eeuw was hij op vijfjarige leeftijd met zijn ouders naar Tilburg gekomen. 

Zijn vader had hard gewerkt in enkele grotere industriële ondernemingen, en hijzelf was al vroeg letterlijk "de markt op" gegaan. Echter op 35 jarige leeftijd had hij een herseninfarct gekregen, waardoor hij gedeeltelijk verlamd was geraakt. Nu deed hij dus nog een paar keer per jaar een marktje. Dat was tot nog toe voor hem nog te behappen en verstrekte hem een leuke hobby. 

Toen ik hem naar zijn naam vroeg kon ik kiezen zijn Turkse of zijn Tilburgse naam. In Tilburg kende men hem als "de witte Turk". Die naam was voor mij voldoende. Een fotootje mocht ik maken, mijn verhaaltje mocht ik schrijven. Hij is bekend met de computer en, omdat ik hem mijn visitekaartje heb gegeven, zal hij ongetwijfeld mijn tweeënveertigste verhaaltje lezen, en erop reageren.

Een mooie zondagochtend met veel zon, een fijne temperatuur, leuke ontmoetingen, een verhaaltje, een fotootje.  We hebben niets gekocht. 

Drieenveertigste verhaaltje 04 mei 2023

Op deze beladen dag (dodenherdenking) beloofde het de eerste echte warme dag van deze lente te worden. Een reden temeer om een beetje vroeg aan onze dagelijkse ochtendwandeling te beginnen. We hadden er deze ochtend beiden echt zin in, dus hadden we het gebruikelijke "rondje rond de kerk" voor een keer aanzienlijk uitgebreid. 

Op het laatste stukje onderweg naar huis zijn we even gestopt bij Auto Sinnema. Dit is de garage waar we, naar volle tevredenheid, tot twee keer toe een mooie auto hebben gekocht. Deze keer hebben we alleen, uit pure nieuwsgierigheid de "buitenvoorraad" uitgebreid bekeken, niet met het idee om er eentje te kopen. 

Toen we al weer aanstalten maakten om huiswaarts te gaan ging de deur van de garage open en verscheen de eigenaar, Harrie Sinnema in de deuropening. "Komen jullie voor de gezelligheid even een bakje doen ?" vroeg hij.  Wij hebben zo'n fijne relatie, zo'n click, met deze mensen dat wij graag op zijn aanbod ingingen.

Ook zijn echtgenote, welke doende was op kantoor, kwam even langs voor een kort praatje. Harrie ging onze drankjes halen, en al snel zaten we gezellig te keuvelen over van alles en nog wat maar vooral over mijn fotografie-hobby. Ook Harrie had de intentie om , in de toekomst, wat meer aandacht aan de fotografie te besteden. De foto's welke hij liet zien op zijn iPhone waren in ieder geval veelbelovend.  De tijd vloog voorbij, en mede omdat er een aantal klanten binnen kwamen hebben wij onze weg huiswaarts weer opgepakt. 

Harrie, en natuurlijk ook mevrouw Sinnema, bedankt voor de warme en informele ontvangst, het leuke gesprek en de heerlijke koffie. Zoals de Brabanders zeggen " wij vonden het kei gezellig !!!".

Vierenveertigste verhaaltje 13 mei 2023

Zoals zo ongeveer elke zaterdag, zijn we ook deze ochtend naar de markt in Helmond gegaan. Mijn echtgenote ging daar winkelen met haar zus, zodat ik ook wat meer tijd had om de markt fotografisch te verkennen. 

Lopende tussen de kleding- en snuisterijen-kraampjes ontwaarde ik, in een rustig hoekje, een wat oudere dame die overduidelijk flink vermoeid was, en had gekozen voor een rustmomentje op het bankje. Fotografisch leek het mij een aardig tafereeltje terwijl uiteraard de vermoeidheid van de dame me ook aangreep. 

Dus heb ik een fotootje gemaakt, en ben naast haar gaan zitten. Op mijn vraag waarom ze zo moe was kwam direct een duidelijk en gedetailleerd antwoord. 

"Och jongen ik heb van mijn zoon, voor moederdag, zo'n kaartje gekregen met een tegoed van twintig euro erop. Hij vertelde me dat ik daar minstens een paar keer de Story en de Prive zou kunnen halen bij Primera. De Primera is gevestigd op de Mierloseweg, dus daar ben ik met mijn kaartje naartoe gewandeld,  en dat is voor zo'n oude vrouw als ik een hele tippel. Daar aangekomen vertelde een verkoopster me dat dat kaartje nog niet werkte. Er moest blijkbaar nog iets op de computer gedaan worden. Nou jongen dat is voor mij een probleem. Ik heb namelijk niet zo'n ding, en als ik er een had, dan zou ik niet weten wat ik er mee moest doen. En ik ben op mijn zesentachtigste ook niet meer van plan om dat te gaan leren. Dus ben ik van boosheid maar naar de markt gelopen. En als ik zo dadelijk uitgerust ben ga ik een lekker gebakken visje kopen, en als hij goed smaakt koop ik er voor vanavond nog een. Dat kaartje geef ik gewoon weer terug aan mijn zoon. Ik kan er niks mee. "...........einde relaas.

In enkele volzinnen legde deze dame een probleem bloot waar heel veel oudere mensen mee kampen. Het automatiseren van onze samenleving is voor vele ouderen beslist geen zegen. 

Nadat ik haar "smakelijk eten" had gewenst sjokte de dame in de richting van de visboer. 

Ik had dus weer een pakkend verhaaltje en een mooie foto.  Dag geslaagd !!.

Vijfenveertigste verhaaltje 1 juni 2023

Vandaag was het weer een prachtige, zonnige dag. Dus hebben we besloten om weer eens naar Eindhoven te gaan. Mijn echtgenote wilde graag een beetje gaan winkelen, en ik had besloten om mij weer eens ,gewapend met mijn camera, richting het uitgaanscentrum Stratumseind te begeven. De kroegjes, disco's en kleurrijke voorgeveltjes zijn voor mij een dankbaar, fotografisch, onderwerp.

Na een half uurtje daar rondgelopen te hebben, en de nodige plaatjes geschoten hebbende, besloot ik rechtsomkeer te maken en richting Demer te wandelen. Halverwege, in de buurt van de prachtige kerk, heb ik mijn vermoeide benen even rust gegund op een bankje tegenover de kerk. 

Kijkend richting hoofdingang van de kerk zag ik enkele geparkeerde fietsen met daar vlakbij een drietal knaloranje uitgedoste jongens met, evenzeer oranje, bezorg-koffers van een pizza-bezorgdienst of zoiets. De jongelui hadden blijkbaar een pauze, of wachten op een wake-up-call voor de volgende bezorging. Erg opvallend was dat deze jongens voor langere tijd totaal verzonken waren in hun telefoon, niet bewust van alles wat er om hen heen te zien was. Ze kijken niet op of neer en lijken verzonken in hun eigen digitale wereldje. 

Na dit zo'n twintig minuten te hebben gade geslagen kwam een man op mij af. Ik schatte hem op zo'n 28 a 30 jaar. Hij begroette me en zei me dat hij ook mij had gade geslagen. We raakten meteen in een geanimeerd gesprek, grotendeels over hetgeen ik daar gezien had. De man hoorde me graag aan en zei me dat ik een begaafd spreker was. (Pffffff). Hij is leraar aan een vlakbij gesitueerde middelbare school en vroeg of hij datgene wat hij zojuist had gehoord in zijn les mocht gebruiken. "Het liefst had ik U meegenomen, dan hadden we het samen kunnen doen", zei hij. 

Ik voelde me vereerd. 

Zesenveertigste verhaaltje 18 juni 2023

Met een zeer warme tot bloedhete zondag in het verschiet zijn we deze morgen, in alle vroegte,  naar een grote vlooienmarkt in Gemert getogen. Snuffelen op zo'n grote markt in de buitenlucht doen we graag. Het is een leuk tijdverdrijf en soms vind je er nog iets waar je al zo lang naar op zoek was. 

Ikzelf heb niet zo veel interesse in de handelswaren, maar meer in de fotografisch interessante bezoekers en standhouders. Vaak vind ik op zo'n uitgestrekte markt iets naar mijn gading en mag dat dan ook graag op mijn altijd aanwezige camera vastleggen. Uiteraard nooit zonder een gesprekje.

Zo ook deze zondag. Meteen aan het begin van de markt ben ik in gesprek geraakt met een prachtige ruige kerel, en heb hem vastgelegd om, later in het jaar de foto te presenteren op de fotoclub waar ik lid van ben. Iets verder op de markt zag ik iets wat direct mijn volle aandacht trok. Op een standje, uitgebaat door een ouder echtpaar, stond een glazen vaas met daarin tientallen oude, gebruikte, kunstgebitten. Een etiket op de vaas zei " gratis passen". Zoals bij alle passanten bracht dit tafereeltje een glimlach op onze gezichten. Uiteraard was een fotootje snel gemaakt. Ook kregen we van het echtpaar een duidelijke uitleg over het hoe en waarom van deze kunstgebitten verzameling. De vaas met curieuze inhoud ging altijd mee naar de marktjes waaraan zei deelnamen. Niet als verkoopbaar product maar als grapje. Uiteraard hing er geen prijskaartje aan deze verzameling, want een mascotte verkoop je niet he. Deze publiekstrekker zorgde dat meer mensen bij hun standje bleven stil staan, waardoor ook hun reguliere handel zich beter liet verkopen. Vol trots wezen ze mij op een tweede etiket bij de vaas. Daarop was te lezen dat gebruikte beha's ook welkom waren. Eveneens alleen met een publiekstrekker-functie. 

Onze lieve heer heeft rare kostgangers. 

Achtenveertigste verhaaltje 7 juli 2023

Deze dag beloofde het weer een bloedhete zomerdag te worden. Een reden voor ons om, vroeg op de dag, een wat langer scooter-toertje te doen. Samen met mijn echtgenote hebben we besloten om eens een dagje op de nostalgische toer te gaan. Dus begaven we ons, zo rond 10 uur, in de richting van de gemeente Melick-Herkenbosch. Herkenbosch is het dorpje waar we in de jaren zeventig van de vorige eeuw een zevental jaren hebben mogen wonen. Herkenbosch is een klein, slaperig, dorpje gelegen tussen Roermond en de Duitse grens. Melick is een buurgemeente. 

Zoals we in de "Herkenbosch-jaren" zeer regelmatig deden, besloten we om nog eenmaal een bezoek te brengen aan cafetaria De Paerdstal in Melick. Net als toen wilden we ook deze keer friet met zuurvlees. De Paerdstal bestaat nog steeds en het frietje-zuurvlees smaakt nog even heerlijk als 46 jaar geleden. 

Nadat we ons buikje rond hadden gegeten, hebben we onze weg vervolgd naar Herkenbosch. Ons huis van toen is er nog steeds maar heeft uiteraard in de loop van de jaren een fikse verbouwing ondergaan. Een poging van ons om een vriendin te bezoeken is helaas niet gelukt. Ze was niet thuis.  Wel zagen we tijdens ons laatste rondje Herkenbosch een fraai pand, rijkelijk gelardeerd met prachtige glassculpturen. Nog groter was onze verbazing dat wij zagen dat dit het kunstenaarsatelier van Frits Zeegers was. Voor Frits Zeegers heb ik verschillende jaren de boekhouding verzorgd. We hebben het gewaagd om eens aan te bellen. Frits kwam naar buiten. Toen ik hem zag was mijn eerste gedachte "tjonge jonge wat zijn we beiden oud geworden". Frits herkende me eerst niet, maar na het afzetten van mijn zonnebril viel het kwartje. In zijn prachtige atelier hebben we nog een hele tijd leuke herinneringen opgehaald. 

Omdat Frits nog een afspraak had hebben we rond half drie de thuisreis ingezet, met een hoofd vol herinneringen en nostalgie.

Negenenveertigste verhaaltje 1 augustus 2023

Zoals al eerder in mijn verhaaltjes gememoreerd heb ik al vele jaren een fotomaatje. Zijn naam is Hans en beiden zijn we al een hele tijd lid van een fotoclub in Eindhoven. Zelfs voordien zijn we gezamenlijk lid geweest van een fotoclub in Asten. 

Onze huidige fotoclub is een groep welke op dinsdagochtend bijeen komt. Tijdens de weken dat de fotoclub niet actief is, of een thema heeft welk ons niet bijster interesseert, komen wij beiden toch bij elkaar op mijn woonadres. Ook, voor zover dat mogelijk was, zijn wij tijdens de corona-periode steeds bij elkaar gekomen, uiteraard met in achtneming van de regels. Een zeer hechte foto-vriendschap dus.

De fotografie van Hans en van mij hebben wel vele raakvlakken, en toch zijn we verschillend. Ik zal dit even toelichten met het volgende:

Vorige week dinsdagochtend zijn we, eenmalig, niet bij elkaar geweest op mijn woonadres, maar zijn we samen gaan kijken naar de gedeeltelijke sloop van de villa van mijn dochter en schoonzoon. Ik heb mijn dochter beloofd om de sloop en uiteraard de wederopbouw, fotografisch vast te leggen. We zijn dus beiden, gewapend met onze camera, naar de bouw getogen en hebben daar, ieder op onze eigen wijze de sloop-vorderingen vastgelegd. 

Eergisteren, zondag, stuurde Hans mij een tweetal sloop-foto's. Het verschil tussen mijn en zijn wijze van fotograferen was direct duidelijk. Ik ben, meestal, een meer documentair fotograaf, terwijl Hans meer een kunstenaar is. De foto's welke hij vanmorgen meebracht bevestigden dit verschil alleen maar.  Om dit verschil te laten zien plaats ik hierbij een van mijn sloop-foto's en daaronder de interpretatie van Hans.

Ik hoop van ganser harte dat wij nog vele jaren samen fotografisch bezig kunnen zijn, en dat er nog vele gezellige dinsdagochtenden zullen volgen.

Vijftigste verhaaltje 20 augustus 2023.

Deze zondag beloofde een erg warme zondag te worden. De verwachtingen lagen zo rond de 28 graden , dus voor ons een bovenste beste reden om er heerlijk met onze scooter op uit te trekken. Een vlooienmarkt in Asten, dus lekker in de buurt, vormde ons eerste doel. Het was er al vroeg erg warm en druk, maar voor ons wel "kei gezellig". 

Rond 12 uur zijn we op huis aan gegaan, en hebben daar lekker de lunch genoten. Omdat we die week onze zoon, en zijn vriendin, en onze kleinkinderen nog niet hadden gezien, heb ik een whatsap-berichtje gestuurd. We kregen meteen het volgende bericht terug :"Pa en ma, wij zijn op het Nirwana-tuinfeest in Lierop, hebben jullie misschien ook zin om te komen ??". Wij hebben in het verleden vaker popconcerten en popfestivals bezocht, dus hadden wij er nu toch ook wel weer zin in. "Wij komen eraan", was mijn kort maar krachtig antwoord. 

Dus zijn we rond half twee naar Lierop getogen. Onze scooter moesten we in de fietsen-wei plaatsen. Ellenlange rijen fietsen en andere tweewielers bevestigden dat het er al flink druk was. Omdat het zondag-familiedag was, was de entree gratis.  De investering in een serie consumptiepenningen moest er voor zorgen dat we niet zouden verdrogen. 

Vele jaren geleden zijn we ook al eens op dit festival geweest. Het viel ons nu dan ook meteen op dat de organisatie een heel stuk professioneler geworden was.  Bewaking en beveiliging was duidelijk aanwezig. Een van mijn meegenomen camera's had een grote telelens, welke ik, om veiligheidsreden, even van de body moest verwijderen en ter controle aan de beveiliging moest tonen. Terecht hoor. 

Onze familie hadden we, na binnenkomst toch redelijk snel gevonden. Gezamenlijk zijn we het hoofdterrein op gegaan. Daar speelde een Johnny Cash Cover Band. Mooie muziek, maar voor ons begon de hitte en de drukte al redelijk snel parten te spelen. Een paar drankjes deden wel wat, maar toch liep het zweet in straaltjes over ons lijf. 

We hebben het ruim een uur vol gehouden, mede dank zei het feit dat een paar bomen voor een beetje schaduw zorgden. De muziek op meerdere podia was goed, maar de steeds heftiger wordende drukte en hitte maakten dat wij het, na een dik uur, voor gezien hebben gehouden. 

Het windje op onze scooter liet ons toch wel een beetje afkoelen, maar tijdens de rit huiswaarts hebben wij besloten dat we, gezien onze leeftijden, zoiets niet meer gaan doen. We zijn er simpelweg te oud voor. Ons resten een hele boel fijne herinneringen die de live-popmuziek ons gebracht heeft. Thuis hebben we nog vele langspeelplaten, een bandrecorder, en op de computer duizenden muziekjes. Thuis genieten van mooie popmuziek is ook erg fijn. 

Eenenvijftigste verhaaltje 10 september 2023

Deze zondag was, evenals de voorafgaande 7 dagen, bloed- en bloedheet. Overdag steeg de temperatuur tot 32 graden, en werd in de avonduren niet snel minder. Dat maakte dat het , zeker voor mij, bijna niet meer dragelijk was. In de avond, rond half tien, heb ik voorgesteld om een stukje te gaan rijden met onze scooter. Het windje zou onze lichamen een beetje afkoelen.

Zo gezegd, zo gedaan. Na een tochtje van zo’n 10 kilometer zijn we beland op het terras van Jan van Hoek in Asten. Het was er bomvol met verkoeling zoekende mensen. Gelukkig vonden we, aan de rand van het terras nog een tafeltje, zodat wij ook al snel konden genieten van een verkoelend drankje. Ik had een camera bij me, zodat ik wat fotootjes kon schieten vanuit mijn terrasstoel. 

De volgende ochtend heb ik mijn avond-creaties op de computer gezet, ter archivering. Wat nader naar een van de foto’s kijkend zag ik dat er wel erg veel op te zien was. De foto bevatte eigenlijk een heel verhaaltje. Deze foto toont het plein rechts van het terrasje waar wij zaten. Uiterst rechts op de foto is is een flinke verzameling geparkeerde fietsen te zien, toebehorend aan de genietende terrasgangers. Parallel aan de fietsen staat een ouderwetse lange houten bank waarop een (verliefd) paartje zit te genieten. Op het lange terras zitten vele, vooral jongere, mensen aan lange tafels met elkaar te praten en te genieten van hun drankjes. Er word niet geschreeuwd, er klinkt geen harde muziek, kortom een rustige  zwoele avond met vele genietende mensen. Een glimlach kreeg ik op mijn gezicht toen ik op de derde verdieping van het appartementencomplex een verlicht balkonnetje zag waar twee oudere mensen eveneens genoten.

Een bijna lukraak geschoten avond-prentje onthulde toch weer een compleet verhaaltje. 

Het was leuk.

Tweeënvijftigste verhaaltje 5 oktober 2023

Vandaag was een dag waaraan je kon zien dat de herfst zijn intrede begint te doen. De start was erg fris, en binnen hebben we zelfs even zitten twijfelen of we onze verwarming uit de zomerslaap zouden wekken. 

Omdat ik laatstelijk een beetje aan de sukkel ben geraakt hebben we ons voorgenomen om dagelijks een wandeling te maken, ook als het wat frisser is. Dus zijn we vandaag dan ook richting centrum gelopen, mede omdat mijn echtgenote nog wat kruidenierswaren moest kopen. Terwijl zij inkopen deed heb ik plaatsgenomen op een bankje, en wat rondgekeken, uiteraard met mijn camera op mijn schoot. 

Toen viel me al meteen op dat er enkele kinderen, onder begeleiding, bezig waren met een rolstoel en een tweetal met een blindenstok. De kinderen welke doende waren met de blindenstok hadden afgedekte ogen zodat ze bijna niets of helemaal niets konden zien. De begeleidende dame deed haar uiterste best in de sturing van de "geblindeerde" kinderen. Een van die kinderen was bezig met het bevoelen van de trottoirtegels met zijn blindenstok. Uiteindelijk voelde hij de witte geribbelde witte tegels, waar blinde mensen redelijk veilig kunnen oversteken. Dankzei de niet aflatende instructies en begeleiding lukte dat uiteindelijk, en kwam de jongen veilig aan de overkant. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij trots was. 

Ik moest toch even denken aan mijn eigen lagereschooltijd. Wij hadden taal, rekenen, geschiedenis en eens per week een beetje gym. Verder was er toen, 70 jaar geleden, nagenoeg niks. Wat is het nu dan toch fantastisch dat er mensen zijn die, met volle overgave, aan de huidige kinderen leren dat er nog veel andere dingen in het leven zijn. Dat het leven met zicht, gehoor en goede motoriek een zegen is, maar geen vanzelfsprekendheid. 

Ook ik ben met een brede glimlach huiswaard gelopen. 

Drieënvijftigste verhaaltje 22 oktober 2023

Deze saaie, grijze, druilerige zondagochtend nodigde niet uit voor een stevige ochtendwandeling, dus hebben we , na ons kopje koffie thuis, maar besloten om ons weer eens naar ons geliefde Giendsveen te begeven.  Griendsveen is een gezellig dorpje in een fantastisch mooi veengebied. In Griendsveen staat een oergezellig cafe-restaurantje "de Morgenstond" geheten. Wielrenners, wandelaars, vissers en toeristen kunnen zich daar aangenaam verpozen. Wij komen er ook graag, dus deze morgen zijn we daar neergestreken om te genieten van een heerlijk kop koffie met een stuk, zelfgemaakte, pruimenvlaai met een overvloedige dot slagroom.

Het was redelijk vroeg toen wij daar arriveerden, en het was binnen nog niet druk. Een paar mensen zaten aan een tafeltje stilletjes te genieten van hun drankjes en van de unieke, gezellige, uitstraling van dit bruine cafe. Door mijn echtgenote werd ik er op gewezen dat zojuist een mooie oudere man, een boerke, was binnen gekomen. Mijn altijd aanwezige fotografische interesse maakte dat ik mij omdraaide, en welja daar stond hij. De man droeg een echte blauwe boerenkiel, had een rode zakdoek om zijn hals, terwijl er nog zo'n zakdoek uit een van zijn broekzakken hing. Zijn platte pet completeerde zijn outfit, en ik kon het natuurlijk weer niet laten om meteen een foto van een redelijk afstand te maken. 

Meteen daarop volgend kwam een bediende naar mij toe en vroeg of ik al toestemming had gevraagd.  Ik beantwoorde haar vraag met "nee nog niet, maar dat duurt toch geen 10 seconden meer". Meteen daarop volgend ben ik opgestaan en naar de man toe gelopen. Ik heb hem meteen mijn creatie laten zien, en de man toonde zich aangenaam verrast. Na de kennismaking nodigde hij mij uit om bij hem aan zijn tafeltje plaats te nemen. Daar bleek al snel dat deze man geen "boerke uit Griendsveen" was maar een leraar of zoiets. Zijn outfit van deze ochtend hoorde bij het uitvoeren van zijn hobby. Deze man gaf namelijk in zijn vrije tijd rondleidingen en wandelingen in het prachtige veengebied. En nu wachtte hij op een gezelschap waarmee hij deze ochtend op pad zou gaan. De man vertelde honderduit en gaf mij ook voldoende gelegenheid om een paar mooie portretjes van hem te maken. 

Een uiterst prettige ontmoeting met een kerel met een verhaal, resulteerde in een paar mooie portretten en mijn drieënvijftigste verhaaltje. 

Vierenvijftigste verhaaltje 16 november 2023.

Als je in het laatste kwart van je leven beland bent gebeuren er nog erg weinig spannende dingen. Het leven is rustig en gezapig geworden. Toch geniet je dan van de kleine "leukigheidjes" die zich soms voor doen. Zo ook deze donderdag.

Een beetje rondkijkend op marktplaats stuitte ik op een wel heel opmerkelijke advertentie. Iemand bood een elftal zeer kleine fotootjes aan uit 1953. Alle elf fotootjes hadden betrekking op de enorme watersnood die in dat jaar had plaatsgevonden in Zeeland en een gedeelte van Noord Brabant.  Misschien had ik wel interesse om met deze unieke kleinootjes iets te gaan doen, dus heb ik voor de grap 5 euro geboden. Al snel kreeg ik een onverwacht antwoord. De aanbieder schreef me dat hij eigenlijk geen geld wilde voor de foto's, maar ze cadeau wilde doen aan iemand die er iets zinnigs mee ging doen.

Ik heb hem geschreven dat de foto's graag zou willen scannen en digitaliseren. Ook vertelde ik hem dat ik zou willen proberen om de kleine prentjes vervolgens te vergroten en wat te retoucheren, om dat in 70 jaar  er wel wat schade was ontstaan.  Als mij dat zou lukken beloofde ik heb een mooie zwart-wit vergroting en uiteraard mijn vierenvijftigste verhaaltje.

Ik kwam er achter dat de aanbieder een dorpsgenoot van me was, en hij heeft donderdagmiddag de plaatjes naar mij toe gebracht. Het waren heel kleine afdrukjes, in stemmig sepia zoals toentertijd gebruikelijk was, en zelfs voorzien van het al om bekende kartelrandje. Alle foto's toonden de enorme schade in het West-Brabantse dorpje Wagenberg. Ik ben al een heel tijdje bezig geweest met inscannen, verbeteren en vergroten van de zeventig jaar oude prentjes en ben erg tevreden over het resultaat. Ze zijn niet bijzonder scherp maar vormen toch een fraai en authentiek tijdsbeeld. 

Komende week druk ik een paar vergrotingen af waarvan ik de mooiste zal overhandigen aan de gulle schenker. Al met al een leuke gebeurtenis waar ik met plezier, en met een glimlach op mijn mond, aan gewerkt heb. 

Vijfenvijftigste verhaaltje 3 December 2023.

Het was weer zondag, dus werd in huize van der Els driftig gezocht naar een leuke tijdsbesteding voor deze vroege ochtenduren. Een vlooienmarkt kort in onze buurt was er niet en ook familiebezoek was even geen optie. Dus hebben we maar besloten om een stukje rond te toeren met onze auto. Daar zaten we in ieder geval droog, en na enkele honderden meters ook behaaglijk warm. 

Zoals wel vaker zijn we van huis vertrokken zonder vaststaand plan of doel. Rijdend richting Heeze zagen we dat de talrijke kleine overstromingen welke we twee dagen eerder hadden gefotografeerd al weer verdwenen waren. De riviertjes en beekjes hadden hun normale peil al weer bereikt. 

Na het verlaten van Heeze hebben we ons, via enkele binnenwegen, richting Geldrop begeven. Een paar kilometer buiten Heeze ontwaarden we plotseling een prachtig schouwspel. Een schaapsherder met slechts een enkele hond was bezig om zijn enorme kudde schapen veilig aan de andere kant van een spoorwegovergang te brengen. Wij zagen het voor onze ogen gebeuren, en moesten stoppen. Een andere automobilist welke wel midden in de kudde was beland,  had eveneens besloten om te stoppen Wat is het toch fascinerend om te zien dat een enkele hond, op aanwijzingen door de herder. in de vorm van gebaren de hele kudde bij elkaar weet te brengen en te houden, en te sturen in de richting die de herder bepaalt. Wij hebben in ieder geval enorm genoten van wat er zich voor ons afspeelde. 

Het hele gebeuren heeft toch wel een kwartiertje geduurd. Na het oversteken van de spoorwegovergang heeft de hele kudde de rijbaan weer verlaten en zijn hierna weer via een zandpad naar nieuwe grazige gronden gegaan. 

Nog wat napratend over wat we gezien hadden zijn wij , via Geldrop-Mierlo-Lierop weer huiswaarts gegaan. 

Zesenvijftigste verhaaltje 16 december 2023

Onze auto hadden we geparkeerd. Samen hadden we besloten om slechts kort op de markt te blijven omdat het fris was en de behoefte om uitgebreid te winkelen er eigenlijk ook niet was.

Mijn echtgenote ging door de Kerkstraat en ik had gekozen voor een alternatieve route, namelijk over de Zuid-Koninginnewal.  Daar zag ik hem voor me uit sjokken. Een oudere man die, ondanks de hulp van zijn rollator, moeite had om vooruit te komen. Ik liep uiteraard iets vlugger als de man, zodat ik hem langzamerhand inhaalde. Slechts een paar meter van hem verwijderd had ik de moed om hem aan te spreken. "Het gaat allemaal zo vlot niet meer he meneer" opperde ik als start van het gesprek. 

Terwijl ik hem inhaalde zei de man "och nee jongen het kost me steeds meer moeite. Alles doet me zeer, maar de dokter heeft gezegd dat ik moet blijven proberen om te bewegen. En dat doe ik dan maar want als je thuis op de bank blijft zitten roest je vast he". Ik bevestigde dat en de man vervolgde zijn relaas. "Och ja jongen, vanmorgen zag ik in mijn keukenkastje dat ik nog maar twee eitjes had, en op twee eitjes kom ik het weekend niet door. Dus ga ik proberen om bij de eierboer op de markt te komen. Als me dat lukt koop ik er een stuk of tien bij dan kan ik weer even vooruit.".

Op mijn vraag hoe oud hij was, fleurde zijn gezicht een beetje op en vertelde hij met trots dat hij 87 jaar was. Ik complimenteerde hem en vroeg of ik een fotootje mocht maken. "Och ja jongen da madde gij gerust" sprak hij. Na het poseren sjokte deze heer weer verder.

Zo zie je dat het met een rustige en vriendelijke benadering meestal geen probleem is om een fotootje van iemand te maken. Een leuke bijkomstigheid is dat ik dan soms ook weer een verhaaltje heb.

Zevenenvijftigste verhaaltje 6 januari 2024.

Een kakelverse zaterdagochtend in een kakelvers jaar. Zoals al heel erg lang traditie is gaan wij op zaterdagochtend naar de weekmarkt in Helmond. Naast het doen van wat inkopen vormen deze zaterdagochtenden voor mij een geweldige inspiratiebron voor mijn straatfotografie en sinds een anderhalf jaar ook voor mijn verhaaltjes. 

Zo ook deze ochtend. Terwijl ik mijn auto parkeerde op het Beugelsplein ontwaarde mijn echtgenote een cilindervormig voorwerp naast de auto ter rechter zijde van de mijne. Nadere bestudering wees uit dat dit, vermoedelijk een lege, lachgas-cilinder was. Wijselijk heb ik mijn auto maar een eindje verderop geparkeerd. Omdat het Beugelsplein slechts een honderdtal meters verwijderd is van het politiebureau besloot ik om bij de plaatselijke Hermandat melding te maken van onze vondst. Een alleraardigste agente is toen met me mee gelopen en heeft, onder dankzegging voor onze oplettendheid, het projectiel meegenomen. 

Nadat ik op de markt een stukje kaas en enkele lekker puddinkjes had gekocht ben ik even op een van de bankjes aldaar gaan zitten. Een beetje keuvelend met een bekende van me zag ik, in snelle pas, een beetje slungelige, magere, slecht geklede, onverzorgde man in onze richting lopen. Druk gebarend en luid roepend kwam hij op ons af.

Natuurlijk had ik, zoals altijd, mijn camera paraat. Je weet maar nooit he.  Het luide roepen en druk gesticuleren herkende ik al snel als een rap. Goed luisterend was het al vlug duidelijk dat de man wel talent had voor het rappen. Hij rapte snel, luid en perfect op rijm. Ik heb kans gezien om snel wat opnames te maken van zijn act. Na iets minder dan een minuut was de act voorbij en snelde de man de Veestraat in. 

Ik zal met de gemaakte prentjes geen wedstrijd winnen, maar ze geven perfect de situatie van dat moment weer, hetgeen ik belangrijk vind. Bij mij staat gevoel, sfeer en verhaal voorop en komt technische perfectie op de tweede plaats. Tevreden en voorzien van twee tassen lekkers `zijn we huiswaarts gegaan.